جمود نعشی
- ۰ نظر
- ۲۱ فروردين ۹۷ ، ۰۰:۲۱
خیلی سعی کردم در این چند سال خودم را در دنیای مجازی قایم کنم تا مبادا عکسی یا ردی و یا نشانی از من در اینترنت باشد. هدفی که قبول کنید سخت بود و تا حدی غیر ممکن ؛ اما امروز کم کم باید با توجه به شرایط از هویت حقیقی ام رو نمایی کنم. تصمیمی که دشوار است و هنوز برای اجرایی کردن آن به قطعیت نرسیدم.
شاید دستی به سر و روی وبلاگ کشیدم ؛ از آرزوهای قدیمی
راهی هست وبلاگ با توئیتر سینک بشه ؟
من معتاد شبکه های مجازی نیستم. ابزار کار من هستند این دوستان !
بدون تعارف ، زندگی های نسل ماامروز به لجن کشیده شده است. ما در روز ساعت ها وقت صرف کارهای بی موردی می کنیم که نهایتا غیر از هدر دادن وقت اسمش را چیز دیگری نمی توان گذاشت. این تلف کردن وقت ما را آدم هایی بدون تمرکز، سطحی، بی حوصله و عجول بار می آورد و نهایتا غیر از سختی و مشقت در زندگی چیزی عایدمان نمی شود. نسل بعدی ما که چیزی آن طرف تر از این حرف هاست ! یک چیز داغان و به درد نخور مثلا !
اینکه من امروز ، از صبح کارهای سختی انجام داده ام و بعد از ظهر تازه سر کار رفته ام و غروب به خانه رسیده ام و نماز مغربم را هن و هون کنان خوانده ام و بعد از کلی دراز کشیدن و شام خوردن به زور نماز عشایم را هم تمام کرده ام و الان در حالی که انگشتانم ضعف می روند ، نشسته ام به نوشتن ؛ خود بیانگر ویژگی های منحصر به فرد دورانی است که در آن به سر می برم. دوران طلایی جوانی ... که نمی فهمم این روزها این سرمایه را چطور و برای چه هزینه می کنم ! این موضوع آزار دهنده نیست ؟!
نوشتن خوب است. خیلی هم خوب است. اصلا نوشتن دیگران است که به من انگیزه می دهد که بنویسم. اگر نخوانم نمی توانم بنویسم و اگر ننویسم نمی توانم فکر کنم. این را حداقل تا اینجای کار فهمیده ام. اگر نتوانم بنویسم ، یعنی نتوانسته ام درست تمرکز کنم. پس نوشتن خیلی خیلی خوب است ... لا اقل برای من !
من از آن دسته آدم هایی هستم که جو گیر می شوند و کلی کار نیمه کاره رها شده و کلی فکرهای جدید در کله دارند و هنوز هیچ کدامشان را نتوانسته اند به سر انجام برسانند. برای این جوانی که فکر می کند کلی فرصت دارد و کلی هم می تواند کارهای بزرگ کند دعا کنید تا سر عقل بیاید بلکه بچسبد به فعالیتی که برایش نان و آب داشته باشد ...
دعا کنید بزرگ شود.
پ.ن : من تصمیم گرفته ام بیشتر بنویسم. تقریبا راهش را پیدا کرده ام. کمی نیاز به ممارست و تمرین دارد. و الان حالم شکر خدا خوب است.از طرفی هم شاید باید دستی به سر و روی اینجا بکشم تا انگیزه کافی برگردد ؛ تهش به این می رسم که همه ی این ها بازی و ادا در آوردن است. راه تو خون می طلبد مرد کیست ؟!
بالاخره جواب نامه ی این عریضه نویس شاد بعد از گذشت حدود دو ماه آمد ؛
مسئول محترم جمهور اسلامی طبق ضوابط و دستورالعمل های سازمانی با درخواست حقیر مخالفت و آن را نشدنی توصیف نمودند.
اما همچنان برایشان آرزوی شهادت دارم.
آمین
تاکسی که در تصویر مشاهده میفرمائید حامل کله ای با موهای طلایی در صندلی عقبش بود که تلاش زیادی باید صورت میگرفت تا نتوان آن را دید. کافی بود نزدیک تر شوی تا بدون زحمت دستت بیاید که کله مذکور مربوط به خانمی است که بدون ترس روسریش را برداشته و در راه مقصد است. چشم است دیگر ... وسط رانندگی باید جلویش را ببیند و یکدفعه از این جورچیزها هم از جلویش میگذرد ... بگذریم.
صحنه ی زشتی بود. سمت راست تاکسی انداختم و نزدیک شدم. شیشه پنجره را پایین دادم و دست راستم را روی بوق گذاشتم و دست چپم را به نشانه اعتراض بیرون آوردم و به خانم صندلی عقبی اشاره کردم. همین !
تاکسی سرعتش را کم کرد و من جلو افتادم. در ترافیک که افتادیم از آینه ی عقب تاکسی را دیدم که نزدیک می آید. شل کردم تا اگر خانمه کما فی السابق با فراغ بال و اون وضعیت بود دوباره تذکر بدم که دیدم روسریش را سر کرده و از وضعیت قبلی خبری نیست ... و این یک پیروزی بود !!
باور کنیم که نهی از منکر به طریق مختلف قابل انجام است ولو به تک بوقی ! گناه کار باید مورد اعتراض قرار بگیرد و به همین واسطه احساس نا امنی کند. اگر اون خانم حجابش رو درست نمی کرد و نفر دومی بهش اعتراض می کرد شک نکنید رفتارش اصلاح می شد. بدون درگیری و بدون اعصاب خردی !
پ.ن 1: بنده هم به این موضوع واقفم که نهی از منکر فقط در بحث حجاب نیست ولی بی حجابی هم یک منکر است. من هم قبول دارم که تیپ زدن خانم ها و تبرج امروز به یک ارزش تبدیل شده ولی هنوز مردم از کنار کشف حجاب و قیافه های شاز عادی رد نمی شن و این یعنی هنوز این کار قبیح است.
پ.ن 2 : عین این اتفاق قبلا هم برای من افتاده بود و نتیجه کار هم مثبت بود اتفاقا. بعضی اوقات همین که آدم یک اخمی بکند و یا چپ چپ به کسی زل بزند همان کار نهی از منکر را می کند و لازم نیست حتما برای طرف آیه ی حجاب بخوانیم و برایش حدیث و روایت قطار کنیم. حداقلش این است که طرف از جانب ما احساس ناامنی و نا رضایتی کند ... ولو کم. .
پ.ن 3 : چهار ماه است که بعد از خرید تلفن همراه جدیدم وارد تکنولوژی روز دنیا شده ام. در ابتدا بسیار جذاب و فوق العاده بود اما امروز بیشتر می فهمم چه بلایی سرم آمده.
من اصولا خواندن و نوشتن را دوست دارم و امروز بیشتر از همیشه دلم برایش تنگ شده. دلتنگ این همه کتاب و وبلاگی که نخوانده ام.
برای یک معتاد دعا کنید تا بتواند ترک کند ...
که باید از یادواره ی شهدایی که چهارسال آرزوی برگزاری اش را داشتم و بالاخره به لطف خود شهدا برگزار شد و فراز و نشیب ها و لطف و مرحمت هایی که از عالم غیب دیدم و رسید ؛ بنویسم و نمی نویسم؛این روزها ؛ خدا نزدیک تر است ؛ آسمان آبی تر است ؛ ستاره ها نورشان بیشتر شده و ماه مثل خورشید می درخشد.
که باید از تجربه ی طاقت فرسای پارو نزدن که در آخر به ادای پارو نزدن منجر می شود ؛ بگویم و فشار آن را به جایی منتقل کنم و نمی کنم؛
که درب روبرویی ام شش قفله است و زلیخا هم از پشت سر دارد می رسد و کوبیدن و لگد زدن هم افاقه نمی کند و من باید همه ی اینها را برای کسی بگویم و نمی گویم؛
که چله ام به ده نرسیده شکست و دوباره چله گرفته ام؛
که شنبه خوشحالم و یک شنبه رو به موت و سه شنبه اش مریض و چهارشنبه سرخوش و پنج شنبه و جمعه اش یکی در میان زار و نزارم؛
که اتفاقاتی که نمی فهممشان ولی به سرعت پیرامون من رخ می دهد و انگاری عالم دارد برایم پوست می اندازد و من بی خیالم؛
که باید صبر کنم و سکوت که هر دوتایش سخت است و جان آدم را به لب می رساند که عالم را دیوانه کرده ام با این همه عجز و ناله و کولی بازی درآوردنهایم؛
و خیلی "که" های دیگر که می گذرد و روزگار به احدی وفا نکرده ... دلش برای من می سوزد حالا ؟!