گفتم

هر بار زمین خوردم، گفتم حسین ؛

اسم تو رو بردم، گفتم حسین ؛

یَا أَلْطَفَ مِنْ کُلِّ لَطِیفٍ

نمی دانم آخرش روزی و روزگاری، چه باشم و چه نباشم، پیش خودم می گویم کاش همانموقع همانجا همان لحظه که فلان و بهمان ، قلم پایم می شکست، سرم گیج می رفت، با مغز می افتادم زمین یا ون های توحید - ونک از رویم رد می شدند ؟ می گویم ؟

زندگی ما رو به جلو است ؟ اینی که الان هستیم از آنی که بودیم بهتر است ؟

اگر نقطه صفر هر سال را همین شب های قدر بدانیم ، بعد از آن [ان شاء الله] پاک و پاکیزه شویم، یعنی فرصت دوباره برای جلو رفتن تا سال بعد. سال بعدش می رسیم سر حساب و کتاب که چه مانده و چه از کف دادیم. اگر ببخشد اندوخته بیشتر می شود و اگر نبخشد یا فرصت ندهد که بگوییم ببخشد ، می شود از کف داده.

آدمی بهتر نیست اگر قرار است بدتر بشود به شب قدر نرسد ؟ این خودش لطف محسوب نمی شود؟

سبحانک یا لا اله الا انت ، الغوث الغوث ، خلصنا من النار یارب.

پ.ن 1 : ضایع ترین حالت برای نویسنده این است که قبل از شب قدر بمیرد. خداوندا به مهربانی ات بنده ات را رو سیاه از این دنیا نبر!

جهادی نوشت 1

هر سال جهادی رضوان را با یک ذهنیت می رفتم :

 - سال اول می خواستم ببینم چه خبر است !
 - سال دوم را رفتم چون سال اول خوش گذشته بود !
 - سال سوم، مسئولیت داشتم، باید می رفتم !
 - سال چهارم به خاطر رفیق هایی که آنها می آمدند، رفتم !
 - سال پنجم عادت کرده بودم به رفتن؛ نمی رفتم کاری نداشتم؛ رفتم !
 - سال ششم متاهل شده بودم، نمی رفتم شاید دیگر نمی توانستم بروم !
 - سال هفتم که امسال باشد، رفتم برای اینکه آدم بشوم. نشدم و برگشتم.


  پایش بیفتد باز هم می روم ؛ به رفتن زنده ام.


پ.ن :شرمنده ی داش حسن گل، اگر به کارش نمی آید !  :)))

دوران مبارزات 1

سال 88، در بحبوحه ی فتنه و اغتشاش، من نوجوان کنکوری، تکلیفم را ساعت یک نیمه شب، در کنار دیوار نوشته های "زنده باد موسوی"،  به زعم خود، اینگونه ادا کردم :

پ.ن : رنگ عوض نکنیم ؛

بندگی جهادی

از چند سال پیش که موج اعتکاف در کشور راه افتاده، شده خادم معتکفین. هیچ سالی هم خودش معتکف نشده، اما روز و شب برای سحری و افطار و سخنران و مداح خلق خدا دویده است. بعضی ها در این زمینه ها باهوشند و با خدای خود مشغولند.

فضل الله المجاهدین علی القاعدین اجرا عظیما

بی نیازی

نیاز به گشتن ندارد؛ همین که سر بجنبانی دور و اطرافت زیاد اینطور هستند.

ته بازار شوش را در آورده اند و سانت به سانت و وجب به وجب آن را متر کرده اند؛ گشته اند و گشته اند به فرض یک دست کریستال یا چینی اصل فلانجا را با فلان قیمت سر به فلک کشیده خریده اند و خوشحالند. کنارش یک دست دم دستی هم می گیرند که از آن استفاده کنند؛ تا مبادا یک وقت جنس آنتیکشان ترک بردارد یا لب پر بشود.

دو روز قرار است عمر بکنند. پول را کرده اند بلور و چپانده اند در کابینت و بوفه ؛ از همان جنسی استفاده می کنند که آن آدم معمولی استفاده می کند. فقط دلشان خوش است که آنتیک در پستو است. فکر می کنند دلشان خوش است. دو روز که تمام می شود همین دل خوش کنک، دلشان را می زند و روز از نو. فارغ از اینکه دو روز دنیا شان تمام شده است.

تهش یک آه فرقش است. آه نکشیم. شکرگزار باشیم و قناعت کنیم تا بی نیازمان کند.

مزخرفیجات روز سیزدهم

مهم ترین اتفاق روز سیزدهم فروردین 96 برای من چه می تواند باشد ؟

• چهارصد کیلومتر مسافرت ؟
  
• بحث عمیق تشکیلاتی با محوریت اثبات "به تو چه مربوطه آخه" برای جمع رفقای دانشگاه؟
  
• افتادن گوشی تلفن همراه در چاه توالت عمومی بین راهی ؟
• در آوردن گوشی تلفن همراه از چاه توالت عمومی بین راهی ؟
  
• بروز یک لکه ابرشکل در وسط صفحه ی گوشی تلفن همراه ؟ 
• ششمین نشست جمنا (جنبش مسئولین ناکارآمد انقلاب)
• خالی شدن مثانه ی یک راس گاو شیری جلوی چشمانت و ریختن روی شلوارت ؟
• پخت اولین ماکارونی با گوشت و سویا و ته دیگ نان لواش ؟
  

#سیزده

#سطح_دغدغه

#زندگی_این_مدلی

جهادیاییم و ز خود بی خبر ...

فردا به لطف خدا ، به مسافرتی می روم که هفتمین عیدی است که چمدان برای آن می بندم. مسافرت جهادی !

امسال سال دومی است که به صورت خانوادگی طعم جهادی را می چشم.

جهادی زمان تصمیم گیری های بلند مدت یکساله ی زندگی است ، زمان ترک عادت های غلط و از سر تنبلی و زمان تمرین عادت های خوب.

جهادی جای دوست پیدا کردن است. جهادی جای آموختن است.

خدا توفیق بدهد این رشته قطع نشود.

بیخ شوکران

شهدای مدافع حرم افغان مظلومند. خانواده هایشان هم مظلومند. ته یک کوچه ی خاکی با جوب های روان در وسط آن. خانه های قدیمی و کوچک. بچه هایی که روی زمین خوابیده اند و پتو را چنان دورشان پیچیده اند، سردشان است.

کوچه های تنگ و باریک ؛ همسایه هایشان هم نمی شناسندشان.

حتی آن هنرپیشه ی معروف با چند میلیون فالوئر هم نمی شناسدشان.

حتی آن حزب اللهی عمار رهبری افسر جنگ نرم.

خودم هم تا دیروز خبر نداشتم ...

قرم قاطی گونه به سبک وبلاگ نویسی دهه هشتاد

خیلی سعی کردم در این چند سال خودم را در دنیای مجازی قایم کنم تا مبادا عکسی یا ردی و یا نشانی از من در اینترنت باشد. هدفی که قبول کنید سخت بود و تا حدی غیر ممکن ؛ اما امروز کم کم باید با توجه به شرایط از هویت حقیقی ام رو نمایی کنم. تصمیمی که دشوار است و هنوز برای اجرایی کردن آن به قطعیت نرسیدم.

شاید دستی به سر و روی وبلاگ کشیدم ؛ از آرزوهای قدیمی

راهی هست وبلاگ با توئیتر سینک بشه ؟

من معتاد شبکه های مجازی نیستم. ابزار کار من هستند این دوستان !