درباره ی نشستن

صبح روز دوشنبه تصمیم گرفته بودم که بالاخره تنبلی را کنار بگذارم و سری به کتاب فروشی های مرکز شهر بزنم و کتابی که مدت ها بود قصد خریدن آن را داشتم تهیه کنم. نمی دانم چرا ولی نگاهم که به ایستگاه اتوبوس نزدیک خانه افتاد، بی اختیار روی نیمکت های فلزی رنگ و رو رفته ی آن نشستم و منتظر ماندم. پیرزنی عصا زنان از جلویم عبور کرد، طوری که با هر قدم او پنج بار نفس می کشیدم. وقتی رد شد حدود ده دقیقه گذشته بود. از اتوبوس خبری نبود. ایام امتحانات مدارس بود. دخترک های روپوش تیره با مقنعه ی سفید که می خورد ده دوازده ساله باشند بلند بلند می خندیدند و از دور نزدیک می شدند. جیک جیک گنجشک ها روی درختان ، صدای موتور و ماشین ، قار قار کلاغ ، وانتی کوچه پشتی که آهن الات می خرید تمامی اتفاقات این نیم ساعت بود که من مثل دسته ی جاروی فراش خیابان که آن را به گوشه ی دیگر ایستگاه اتوبوس تکیه داده بود، گوشه ی ایستگاه نشسته بودم.

 

از آن ماجرا حدود دوازده سال می گذرد و من نیم ساعت در ایستگاه اتوبوسی نشستم که هرگز به آن ایستگاه نیامد. آن روز من به کتاب فروشی مرکز شهر هم نرفتم. از قضا تلفنم زنگ خورد و مجبور شدم زودتر از همیشه به خانه برگردم. کتابی که خریدنش برایم مهم بود را هیچ وقت نخریدم و نخواندم. بعد از آن زندگی من دوازده سال دیگر گذشت و من خیلی کارهایی که باید انجام می دادم را نکردم. انگاری کلی از وقت روزانه ام را در ایستگاه اتوبوسی نشستم که هیچ اتوبوسی به آن نرسید و من فقط نظاره گر اطراف بودم.

آره والای 1

دو چیز طیره ی عقل است دم فرو بستن
به وقت گفتن و گفتن به وقت خاموشی

خماری

این چند روزه ساعت 3 و 4 عصر که می شود هر کجا باشم خوابم می برد.

یکبار در مترو نتوانستم قطار بعدی را سوار شوم. نیم ساعتی روی صندلی ایستگاه بودم تا توانم جمع شود و بتوانم ادامه مسیر را بروم.

 

تهش چند سال دیگه مونده به نظرت ؟!

بی عملان

اگر حرفی بزنی که دیگران خوششان بیاید می شود ریا و شرک خفی

اگر برای لایک بگویی همان است و اگر بخواهی دیده شوی به همین منوال

کار باید برای خدا باشد و گرنه معصیت است

 

عمریست معصیت کردم، عمری دگر بباید توبه از کرده هایم

 

ای خدای همه و من

ای خدای من

رحمت تو شامل همه چیز این عالم شده است و قدرتت همه را به زانو انداخته و همگی خار شده اند.

خدایا ، تو بر همه چیز برتری و کسی نتوانست در برابر تو تاب بیاورد

خداوندا تو برای همه کافی بودی و پادشاهی هستی که بهتر از تو نیست.

همه چیز نابود می شود و تو می مانی تا اسم تو بالاترین اسم ها باشد

علمت بر همه چیز آگاهی دارد و همه به واسطه ی نور تو وجود یافته اند

ای خدای من

ای نهایت نور ، ای بدون عیب و بدی و ای آغاز و پایان هر چیزی

 

ای خدای من

گناهانی که مرا گناهکار کرده است ببخش

گناهانی که مرا بیچاره می کند ببخش

گناهانی که وضعم را خراب کرده ببخش

گناهانی که مرا از تو دور می کند ببخش

گناهانی که بلا را بر من می فرستند ببخش

همه را ببخش ، همه را بپوشان ، همه را محو کن

 

ای خدایی که سریع از بنده ات شادمان می شوی

ببخش کسی را که غیر از همین دعاها چیزی ندارد

تو هر کاری که بخواهی می توانی انجام بدهی

ای خدایی که نامش سلامتی و یادش درمان است

همین که به تو چنگ می زنیم قدرت می گیریم

رحم کن به کسی که سرمایه ی زندگی اش امید به تو است

و همه ی تلاشش اشک ریختن برای تو

ای کسی که نعمت ها را کمتر که نه ، بیشتر می کنی

ای کسی که بلاها را از ما دور می کنی

ای کسی که در تاریکی و وحشت ما نوری هستی درخشان

ای کسی که میدانی در حالی که کسی به تو نیاموخته

 

بر محمد و کسانی که با اویند درود بفرست

علی الخصوص بر امامان نور و رحمت از خاندانش

 

+

باید حد خدا را بخورد

شاعری به نام نجاشی، برای امیرالمؤمنین و علیه دشمنان آن حضرت، شعر گفته است. روز ماه رمضان، از کوچه‌ای عبور میکرد؛ آدم بدی به وی گفت بیا امروز را در کنار ما باش. گفت میخواهم به مسجد بروم و مثلاً قرآن و نماز بخوانم. گفت روز ماه رمضان، کی به کی است؛ بیا با هم باشیم! به زور این شاعر را کشاند! او هم بالاخره شاعر بود دیگر! به خانه‌ی آن فرد رفت و در کنار بساط روزه‌خواری و شُرب خَمر نشست. او نمیخواست؛ اما مبتلا شد.

بعد هم همه فهمیدند که اینها شُرب خَمر کرده‌اند. امیرالمؤمنین گفت: باید حدّ خدا را بخورند؛ هشتاد تازیانه برای شُرب خَمر، ده یا بیست تازیانه هم اضافه برای این‌که روز ماه رمضان این کار را کردند! نجاشی گفت: من شاعر و مدّاح حکومت شما هستم. با دشمنان شما این طور با ابزار زبان مبارزه کرده‌ام. میخواهی مرا شلّاق بزنی!؟ در بیان امروز ما، آن حضرت شبیه این بیان را فرمودند که آن به جای خود محفوظ، خیلی هم عزیزی، خیلی هم خوبی، ارزش هم داری؛ اما من حدّ خدا را تعطیل نمیکنم! هر چه قوم و خویشهایش آمدند و اصرار کردند که اگر شما او را شلّاق بزنید، آبروی ما خواهد رفت و ما دیگر سربلند نمیشویم، حضرت فرمود نمیشود و من نمیتوانم حدّ خدا را جاری نکنم! آن مرد را خواباندند و تازیانه زدند، او هم شبانه فرار کرد و رفت.

گفت: حالا که در حکومت شما، با شاعر و هنرمند و روشنفکری مثل من، بلد نیستند که چگونه باید رفتار کنند، من هم میروم آن جایی که مرا بشناسندم و قدرم را بدانند! او پیش معاویه رفت و گفت معاویه قدر ما را میداند! بروید به جهنّم! وقتی کسی این قدر کور است که نمیتواند از لابه‌لای احساسات شخصی خود، درخشندگی علی را ببیند، جزایش همین است که پیش معاویه برود. عقوبت او همین است که متعلّق به معاویه شود؛ بروید. امیرالمؤمنین میدانست که این فرد از دست خواهد رفت. یک شاعر هم مهم بود. آن روز از امروز هم مهمتر بود. البته امروز هم هنرمندان حائز اهمیتند؛ اما آن روز مهمتر بود. آن روز تلویزیون و رادیو که نبود، تشکیلات ارتباط جمعی که نبود؛ همین شعرا بودند که میگفتند و افکار را در همه جا منتشر میکردند.

 

+

جبران

تا امروز فکر می کردم برای تصمیمات اشتباه و یا انجام ندادن به موقع امور فرصت دیگری است که نهایتا با کار بیشتر می توان جبران مافات کرد.

امروز فهمیدم اگر نگهدار عالم به تو فرصت مجدد برای جبران اشتباهت را بدهد لطفش را بر تو تمام کرده ؛ در غیر این صورت این دنیا برای کسی وقت اضافه نمی گیرد.

 

تمام

تویی که می شناسمت

اگر امروز دیروز بود و فردا امروز

اگر تو در همه ی دو راهی ها

همیشه به سمت راست رفته بودی

امروز آنجایی بودی که شاید من

فردا هم به آن نرسم

اگر امروز دیروز بود

به عاقبت هر تصمیم با نگاه امروز

می فهمیدم که راه راست کدام است

و چپ به کجا می رسد

من و تو امروز با هم در یک نقطه بودیم

حال بیا و راه رفته ات را برگرد

من هم هر چه اشتباه رفته ام را عقب می آیم

آنگاه تو به من راهی نشان بده

که بدانم همیشه همراه تو هستم

و تو نیز مرا تنها نمی گذاری

 

 

عنوان ندارد 2

در قفس باز است ، جرات پریدن در آسمان را داری ؟

فقط بذارید برم من

بیست دقیقه مانده تا ساعت چهار و من منتظرم تا ساعت چهار شود