شاید یکسری چیزها اصلا سختی نیستند! ما سختشان کردیم. سختی اش از جنس این است که مدام نگران باشیم نکند چوب زیر آب برود! یا اگر این توپ را پرت کنم پایین نیفتد! یا نکند فردا خورشید در نیاید ! یا هزار و یک فکر احمقانه ی دیگر
یک کلام از خودمان بپرسیم، "نکند خدا حواسش نباشد" عامل خیلی از فشارهای روزگار ما نیست ؟
حواسش از همه جمع تر است او
که یکی هست و هیچ نیست جز او
فارغ از هیجانات زمینی، نظیر پرش از ارتفاعات و سرعت بالا و ... تجربه ی زندگی که محاسبات آن قرار است بر مبنای محاسبات الهی چیده شود، در بدو اخذ تصمیم هیجاناتی وصف ناشدنی از سمت معبود به عبد سرازیر می شود که در صورت صبر، استقامت و توکل به تدریج تبدیل به اطمینان قلبی خواهد شد.
«اَلا اِنَّ اَوْلِیاءَ اللهِ لا خَوفٌ عَلَیْهمْ وَلا هُمْ یَحْزَنونَ»
کاش زودتر برسیم به مقصد.
روزی مادی انسان، فیش حقوقی و اسناد مالکیت قطعی نیست. اینها حساب و کتاب های دنیایی ما است و جنس عطای الهی متفاوت است.
روزی، در واقع بهره آدمی از امکانات مادی است. چه بسا انسانهایی با مانده حساب نزدیک به صفر، اما روزی شان فراتر از شخص مولتی میلیاردر ملاک با کلی نان خور و خدم و حشم.
پ.ن : و روزی بر دوقسم است. قسمی که تو را می یابد و قسمی دیگر که تو باید در پی آن باشی.
چه میگذرد را نمی دانم. اصلا نمی دانم. اما حدس میزنم ملک الموت ظاهر می شود و ذره ذره بدن را قیچی می کند. بلایی عظیم که بنده در دنیا گوشه اش را نچشیده. خدا را چه دیدی، شاید این عذاب بشود حکایت یوسف و دستان بریده به نظاره جمال پرجبروت یوسف زهرا.
بعد از آن دنیاست اما نیست. پارچه سفید روی صورت. این طرف و آن طرف رفتن. درد کشیدن و فریاد زدن. اگر این نبود ملک خواندن خانواده متوفی چه تاثیر میکرد؟
همه را میت درک می کند اما هنوز تعلقش به زمین وجوددارد. غسل که می دهند می فهمد. روی دست می برند می ترسد. صبر که می کنند آرام میگیرد و باز می ترسد تا روانه گودی قبر می شود. نگاه آخر و چیدن لحد و الفاتحه.
من می گویم می شنود. هم گریه ها را و هم یاسین و الرحمن را. سرش هم به سنگ می خورد. به لحد بالایی اش. یقین دارم همانجاست که مرگ برای آدمی مسجل شده و فغان ای داد بیدادها بلند می شود. کم کم فشارها شروع می شود وبنده را آماده می کنند تا طی منزل کند.
شبی نیست که به یاد مرگ نخوابم. روزی هم به یاد ندارم که مرگ را از خاطر گذرانده باشم. بی تعارف می گویم، من از مردن هراس دارم. از همان اتفاقی که هیچ از آن نمی دانم.
والسلام
از خود بپرسید با ده هزار تومان چطور می توانیم حداکثر لذت از زندگی را ببریم ؟ هر کسی ممکن است راه حل های متفاوتی داشته باشد. راه حل من را کنار راه حل خود مطالعه کنید و ببینید که زندگی کردن آن چنان هم که فکر می کنند سخت نیست !
شما ده هزار تومان دارید. در ابتدا باید با آن یک سیم کارت ایرانسل بخرید. تاکید می کنم حتما باید ایرانسل باشد. با خرید سیم کارت ایرانسل یک گیگ اینترنت رایگان و پنج هزارتومان اعتبار اولیه به دست می آورید. (مجموع 8 هزارتومان)
با کد معرفی اسنپ، تپسی، الوپیک و ... خود با شماره ی جدید ایرانسلتان در این نرم افزارها ثبت نام کنید و از هر کدام 8 هزار تومان اعتبار اولیه بگیرید و سفرتان را انجام دهید. (مجموع 24 هزارتومان) با انجام سفر اول، اکانت اصلی تان 15 هزارتومان هدیه می گیرید. سفر به خیر ! (مجموع 45 هزارتومان)
از سرویس های سفارش غذا مانند زودفود، چنگال، ریحون، چیلیوری و ... می توانید غذاهای خود را با 50 درصد تخفیف تهیه کنید. سفارش اول تا سقف 15 هزارتومان تخفیف دارد ! نوش جان ! ( مجموعا 45 هزارتومان به فرض)
با روش عضویت در اسنپ و طی مراحل بالا، همین کار را برای نرم افزارهای خدماتی مثل استادکار و .. انجام دهید و یک کارواش رایگان هدیه بگیرید. مفت چنگتان ! (مجموعا 40 هزارتومان)
می توانید از شماره ی جدید برای عضویت در نرم افزارهای پرداخت هم استفاده کنید و اعتبار و شارژ رایگان سیم کارت هدیه بگیرید که از آن صرف نظر می کنیم.
تا همین جا به شما تبریک می گویم چون با ده هزارتومانتان 162 هزارتومان ارزش افزوده ایجاد کرده اید !
حالا باید به باجه ی همراه اول واقع در زیرپله ی متروی نواب مراجعه کرده و سیم کارت ایرانسل خود را به همراه اول ترابرد نمایید! با این ترابرد یک گیگ اینترنت رایگان و یک سیم کارت هدیه به شما تعلق می گیرد. (مجموعا 13 هزارتومان)
مجدد به شما تبریک می گویم چون شما تمامی مراحل بالا را می توانید برای سیم کارت جدید خود انجام داده و 162 هزار تومان دیگر به بدنتان بزنید. با یک حساب سر انگشتی یعنی تا الان 337 هزارتومان سود !
لازم به ذکر است با همان سیم کارت اولی که از ایرانسل خرید کرده اید می توانید درخواست سیم کارت هدیه بکنید. بدین نحو شما چهارمین سیم کارت خود را دریافت می کنید. (+162 هزارتومان) انسان با سیم کارت ایرانسلش چی کار می کنه ؟ بله ! درست حدس زدید. باید آن را به همراه اول ترابرد کنید و یک سیم کارت جدید هدیه بگیرید.
اما متاسفانه ایرانسل با توجه به اینکه برای سیم کارت هدیه مبلغی پرداخت نکرده اید، اجازه ی ترابرد به شما نمی دهد و می گوید باید هزینه سیم کارت هدیه ! را پرداخت کنید تا بتوانید ترابرد داشته باشید. نگران نباشید ! ما برای این موضوع هم راه حل داریم ! کافیست وارد سایت سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی وزارت ارتباطات و فن آوری اطلاعات شده و یک شکایت علیه شرکت ایرانسل ثبت نمایید با این مضمون که بابت هدیه از کسی پول نمی گیرند! بعد از یک هفته (حدودا) سیم کارت شما برای ترابرد آماده است. (13+162)
و اینگونه است که شما از 10 هزارتومان سرمایه گذاری خود می توانید حداقل 682 هزارتومان سود ببرید ! (شکل شماره یک)
از این زاویه دنیا جای خوبی به نظر می رسد.
تا نوشته ی بعدی و آموزشی دیگر خدانگهدار !
فرمود :
راننده اگر تصادف کوچک نکند راننده نمی شود. اگر ماشینش به این طرف و آنطرف نگیرد، ممکن است بعدها آخرین تصادف زندگی اش را بکند !
مشکلات کوچک زندگی هم همین ها هستند. برای هر مشکل باید سجده ی شکر انجام داد. نمی خواهد به یکباره ته دره برویم. می خواهد راننده شویم.
* قال امیرالمومنین علی علیه السلام : الدنیا محل الآفات
غرر الحکم، ج 1، ص 153.
آنچه داعش در آخرین پایگاه خود در بوکمال سوریه برجای گذاشته علاوه بر ویرانیهایی که تاچند نسل از اثرات آن رنج می کشند، شهری است بدون مرد. شهری مملو از زنانی بیوه، با دو-سه فرزند از همسر قبلی و چهار فرزند به فاصله ی نه ماه از همدیگر -همگی گرسنه- که اثری از پدران تکفیریشان نیست!
کاظمین نورانیت بود و معنویت
سامراء غربت و مظلومیت
نجف خانه ی پدری، آرامش
.
اما کربلا؛
هر چه قبل گفتند نفهمیدم تا اینکه رفتم و فهمیدم. الان هم هر چه بگویم فایده ندارد.
کربلا را باید زندگی کرد.
زندگی تان کربلایی
در آخرین لحظات ماه خدا ؛ ماه مبارک رمضان
خیلی با خودم زمزمه می کنم این آیه را ...
ویل للمطففین ؛ کم فروختم خودم را ،
تو برای ما رضوانت را می خواستی ؛ ما خودمان را به دنیا و کمتر از آن فروختیم
بد کردیم.
نمی دانم آخرش روزی و روزگاری، چه باشم و چه نباشم، پیش خودم می گویم کاش همانموقع همانجا همان لحظه که فلان و بهمان ، قلم پایم می شکست، سرم گیج می رفت، با مغز می افتادم زمین یا ون های توحید - ونک از رویم رد می شدند ؟ می گویم ؟
زندگی ما رو به جلو است ؟ اینی که الان هستیم از آنی که بودیم بهتر است ؟
اگر نقطه صفر هر سال را همین شب های قدر بدانیم ، بعد از آن [ان شاء الله] پاک و پاکیزه شویم، یعنی فرصت دوباره برای جلو رفتن تا سال بعد. سال بعدش می رسیم سر حساب و کتاب که چه مانده و چه از کف دادیم. اگر ببخشد اندوخته بیشتر می شود و اگر نبخشد یا فرصت ندهد که بگوییم ببخشد ، می شود از کف داده.
آدمی بهتر نیست اگر قرار است بدتر بشود به شب قدر نرسد ؟ این خودش لطف محسوب نمی شود؟
سبحانک یا لا اله الا انت ، الغوث الغوث ، خلصنا من النار یارب.
پ.ن 1 : ضایع ترین حالت برای نویسنده این است که قبل از شب قدر بمیرد. خداوندا به مهربانی ات بنده ات را رو سیاه از این دنیا نبر!