روز کاری

بعد از نماز صبح و تعقیباتش از پشت پنجره مقدم را دیدم که جلوی در ایستاده بود و شیشه های ماشین را دستمال می کشید. حاج خانم هم در آشپزخانه مشغول آماده کردن بساط صبحانه بود. تلویزیون را روشن کردم که تا چای آماده می شود کانال ها را دو تا - یکی رد کنم. در یکی از شبکه ها جوانک طلبه ای بر منبرش تکیه زده بود و از برخورد سخت حضرت رسول با مشرکان حرف می زد. یکی - دوتا تکه و متلک ظریف هم بار دولت کرد. صداوسیما پولش را از ما میگیرد و تریبونش را برای کس دیگه ای پهن می کند. من نمی فهمم چرا بعضی ها دوست دارند بیشتر از اینکه چهره ی رحمانی اسلام را تبلیغ کنند ، مخ ملت را به دعوا و جار و جنجال مشغول کنند. در بیرون از کشور با دنیا سر و کله می زنیم و داخل کشور هم با حضرات. حقیقتا مَلِکِ بی مُلک همین ما هستیم. آشنا هم دیروز گفت که باید کمتر ضرغامی را تحویل بگیریم. کرم حلزون و تشک طبی تبلیغ کند بهتر از این اراجیف است که به خورد مردم می دهد.

صبحانه را با حاج خانم می خوریم. مقدم نان سنگک دو رو کنجدی گرفته است. حاج خانم و من پرهیز شیرینی داریم و باید سنگک بخوریم تا قندمان بالا نرود. سر سفره از ماجرای عاشق شدن پسر زنگنه حرف می زنیم. گویا دختر ظریف را می خواهد. خانم اصرار دارند شخصا به این موضوع ورود کنم. تمامی طول صبحانه به این بحث می گذرد و در آخر تصمیم بر طرح مساله از طرف حاج خانم برای خانم ظریف می شود و در صورت مناسب بودن مزه دهانشان موضوع از جانب بنده مطرح خواهد شد. زنها ... و ما ادراک زنها !

حدود ساعت شش و نیم از در خانه بیرون می زنیم. خیابان ها شلوغ است. معلوم است که شهرداری به داد این مردم نمی رسد. این را از نگاه مردمی می فهمم که در صفوف فشرده منتظر اتوبوس بودند. اگر بتوانیم اتوبوس بیشتری وارد کنیم ، هم اشتغال ایجاد می شود و هم مردم کمتر در صف می ایستند. به مرادی می گویم وزیر راه را بگیرد تا موضوع را با او مطرح کنم. جواب نمی دهد. انگار مقدم رو به راه نیست ، آهسته می راند. شوخی می کنم که اگر آرام بروی اتوبوس های تند رو از پشت له مان می کنند ... لبخندی میزند ، معذرت خواهی می کند و پایش را بیشتر روی گاز فشار می دهد. وزیر راه خودش تماس می گیرد. جوابش را نمی دهم.

به دفتر کار که می رسیم حدود ده نفر جلوی در منتظر ایستاده اند. بلند می شوند و سلام می کنند. سه تایشان را تا به حال ندیده ام. داخل اتاق ، طبق معمول هر روز روزنامه ها را تورقی می کنم. گوشه ی راست "کیهان" به سخنرانی دیروزم با عکس جمعیت اختصاص یافته. از اغیار انتظار بیشتری نیست اما "ایران" هم عکس بزرگ وزیر ارتباطات را به عنوان خبر اول روزنامه کار کرده. می گویم مدیر روزنامه را می گیرند و مراتب تکدر خاطرم را برایش مطرح می کنند. قول جبران می دهد. سه تا از وزرا و چهارتا نماینده ی مجلس و ده نفر دیگر به ده نفر قبلی اضافه می شوند. سه نفری که نمی شناختم معاونین وزرای کار و کشاورزی بودند. طبق معمول درخواستشان ربطی به کارشان نداشت اما صحبت های خوب و ارزنده ای انجام شد.

ساعت ده سخنرانی در دانشگاه تهران داشتم. قرار بود صرفا یک سخنرانی معمولی باشد و جنجالی به پا نشود. تصمیم بر آن شده بود که تا جایی که می شود از حضور و مواجهه با دانشجویان خودداری گردد که الحمدلله مراسم خوب برگزار شد. بخشی از حرفهای سال گذشته را تکرار کردم و از فرجی دانا هم تعریف کردم. نمی گذارند کارمان را بکنیم. سنگ جلوی پایمان می اندازند این جماعت بی خرد. مملکت داری با اینها کار سختی است. حقا که مَلِکِ بی مُلک همین ما هستیم.

بعد از مراسم ، خسته ام. به خانه می روم تا نماز و ناهار را به جا بیاورم. بعد از ناهار سرم درد می گیرد. دکتر انصاری خودش را می رساند و بعد از معاینه می گوید که از کار زیاد است. می خواهد کمتر به خودم فشار بیاورم و امروز را استراحت کنم. به اصرار او و حاج خانم با دفتر تماس می گیرم و می گویم که امروز دیگر نمی آیم و همه را به غضنفری می سپارم.

وزیر راه مجدد تماس می گیرد ... جوابش را نمی دهم.