کسی که بود حواسش به ما پریشان ها

از برکت دو زلزله تهران شبها ان الله یمسک السماوات و الارض می خوانم تا قدری از غصه ی مرگم کم شود. شبها به مرز دق کردن می رسم از روزگارم در قیامت و صبح ها اوضاع را خراب تر می کنم از آنچه شب قبل فکر می کردم. شبی می رسد که وقتی سر بالین می گذارم بگویم : خداوندا اگر حیات دوباره بدهی شکرت را می گویم و اگر ندهی دوری از تو برایم تمام می شود. بنده با امید به پروردگارش زنده است. پروردگاری که حسین علیه السلام را وسیله ی حوائجش قرار داده است.

بهار زندگی ما ، بهار نزدیک است
خوش است سر بشود با تو این زمستان ها

یکی یکی همه ی نوکران سفر کردند
به پیش مادر سادات با حسین جان ها

فدایش بشویم، آمین

وبلاگ می ماند

یک سال گذشت. یک سال از پارسال !
من در وب‌لاگم 14 مطلب گذاشتم. مطالبی که امروز می خوانمشان و روی بعضی هایشان می ایستم و از خودم می پرسم : اینها را من نوشته ام ؟!

انگاری هر آنچه نوشتم ام را ماندنی کرده ام.
برایم ماندند درک دورانی که این همه بند به دست و پایم نداشتم. امروز گیر کرده ام وسط این همه بندی که برای خلاصی از آنها تنها گره هایشان را کورتر کرده ام.

با هر نشانه می شود این امت امتحان
ما را به فتنه ها تو نگه دار، یاحسین (ع)