نشد 1

بالاخره جواب نامه ی این عریضه نویس شاد بعد از گذشت حدود دو ماه آمد ؛

مسئول محترم جمهور اسلامی طبق ضوابط و دستورالعمل های سازمانی با درخواست حقیر مخالفت و آن را نشدنی توصیف نمودند.

اما همچنان برایشان آرزوی شهادت دارم.

آمین

سنگ شکسته

از بس که خنگ و نفهمی دیگه ...
خب آدم ابله ! چرا اینجوری می کنی با خودت ؟!
اون موقعی که باید به فکر می بودی نبودی ... حالا هر چی سرت بیاد حقته !
من ؟! به من چه آخه ؟! دیگه من که سهله ... رئیس جمهور هم بیاد نمی تونه برات کاری بکنه ...
مزخرف نگو ! اینی که تو می گی رو خود خدا باید حلش کنه
مگه می شه ؟!
... نمی دونم والا ... منم مثل تو ... هزار و یکی گرفتاری دارم.
از کی ؟! خب اونم خوبه ولی بعید می دونم ... باید پارتیت خیلی کلفت تر از این حرفا باشه.
خوبه حالا ... اینقدر عز و جز نکن ... همه یه جور مشکل دارن دیگه.
برو خدا رو شکر کن که تنت سلامته ، بچه شیعه هستی ، بچه هیئتی ، ولایی ... دوست داشتی پورشه سوار بودی ؟!
یه لحظه گوشی ... - نه ، اینجا نیست! گذاشتمش روی کمد ... کمد بزرگه ... پیداش کردی - خب چی می گفتی ؟!
فردا برنامه ت چیه ؟!
موافقم ... حاجی دو و نیم شروع می کنه. دو سر قبر حاجی خوشوقت باش ... خوبه ؟!
اوامر دیگه ؟! قربون آقا ... یاعلی ... خداحافظ

پ.ن : دیشب دیگه رسما خسته شدم ؛ یعنی خودم دیگه از خودم خسته شدم ! از فاز خسته برداشتن خسته شدم. ایشالا از این به بعد گل و بلبله همه چیز. والا ... خودمونو کشتیم تهش چی بشه ؟! خب نمی خواد ، نخواد ... مخلصش هم هستیم ! اصلا منتظریم ببنیم خودش چی می خواد بریم همونو انجام بدیم. لا اقل به زبون که می تونیم بگیم ؟ هر چند تهش باز کار خودمونو می کنیم. ولی اینو مطمئنم اگه همه چیز درست بشه ، سریع فراموش می کنم همه چیز رو. تا خره از پل بگذره روزگار هم یه جور دیگه می شه. همینه که هی در گوشم می گن این روزا شکر داره ... باید بابتش خدا رو حسابی شکر کنم. خدایا شکرت ؛ خیلی مخلصیم ! بازم تو ظرف ما از اینا بریز ... خوش که نمی گذره ولی بدم نمی گذره. درد داشتن برای تو خوبه.

پ.ن 2 : این مطلب اولش در کلش نوشت تایپ و منتشر شد. سینه ام امشب پر درد بود و حجم درد بالا. این بود که منتقل شد اینجا در حالی که قرار نبود اینجا بره به این سمتی ولی شد دیگه.

پ.ن3 : از عکاس محترم بسی سپاسگزار ، یادی کردم از خاطرات ؛ عروسی بچش جبران کنیم !

هر آن که دندان دهد ؛ نان دهد ؛ درد دهد ؛ دوا دهد !

بهترین توصیف برای وضع مد نظر این است که گاهی اوقات اصلا نمی شود ! یعنی هر کاری می کنی نمی شود. دور از جانتان آدمی چهارپا که نیست ؛ عقل دارد و یکی - دو بار که وقتی همه چیز درست است و یکدفعه نمی شود ؛ متوجه می شوی که کار از جای دیگری گیر است.
و گاهی اوقات هم هیچ کاری نمی کنی و باز هم نمی شود. انگاری قرار است نشود. بعد از مدتی یکدفعه می شود و تا بخواهی خوشحالی کنی می بینی که نشده و دوباره وارد "فاز نمی شود" می شوی !
فارسی سلیس بگویم ؛ آدم وقتی چیزی را بخواهد و نتواند یحتمل باید ناراحت بشود. اگر ایمان داشته باشد ، راضی می شود به رضای خدایش و اگر مثل ما کمیتش لنگ بخورد از داخل خودش را می خورد. از داخل که می گویم جایی است بین جناق سینه تا نرسیده به ناف ! داخل یعنی آنجا !
خب خیلی اتفاق افتاده ولی هر کدام از داستان ها برای خودشان مرتبه ای دارند و شرایط هر کدام با هم فرق می کند. حس می کنم که زیادی مقدمه گفته ام و باید حرفم را بزنم. حرف این است که تلاش برای نا امید شدن از غیر خدا خودش جزو راه است. جایی که از "می شود یا نمی شود"ها خسته می شویم ، باید رسما دستها را به نشانه ی تسلیم پیش خدا بالا بیاوریم. و این گاهی اوقات با روش "یهویی" قابل حل است !

زیارت حضرت عبدالعظیم حسنی ، یهویی ، به نیت حسرت تمامی حسرت داران

این روزها ...

که باید از یادواره ی شهدایی که چهارسال آرزوی برگزاری اش را داشتم و بالاخره به لطف خود شهدا برگزار شد و فراز و نشیب ها و لطف و مرحمت هایی که از عالم غیب دیدم و رسید ؛ بنویسم و نمی نویسم؛
که باید از تجربه ی طاقت فرسای پارو نزدن که در آخر به ادای پارو نزدن منجر می شود ؛ بگویم و فشار آن را به جایی منتقل کنم و نمی کنم؛
که درب روبرویی ام شش قفله است و زلیخا هم از پشت سر دارد می رسد و کوبیدن و لگد زدن هم افاقه نمی کند و من باید همه ی اینها را برای کسی بگویم و نمی گویم؛
که چله ام به ده نرسیده شکست و دوباره چله گرفته ام؛
که شنبه خوشحالم و یک شنبه رو به موت و سه شنبه اش مریض و چهارشنبه سرخوش و پنج شنبه و جمعه اش یکی در میان زار و نزارم؛
که اتفاقاتی که نمی فهممشان ولی به سرعت پیرامون من رخ می دهد و انگاری عالم دارد برایم پوست می اندازد و من بی خیالم؛
که باید صبر کنم و سکوت که هر دوتایش سخت است و جان آدم را به لب می رساند که عالم را دیوانه کرده ام با این همه عجز و ناله و کولی بازی درآوردنهایم؛

و خیلی "که" های دیگر که می گذرد و روزگار به احدی وفا نکرده ... دلش برای من می سوزد حالا ؟!

این روزها ؛ خدا نزدیک تر است ؛ آسمان آبی تر است ؛ ستاره ها نورشان بیشتر شده و ماه مثل خورشید می درخشد.
این روزها ؛ سخت است اما خوب است. دلم در برزخ است و گاهی می رود و گاهی بر می گردد.
این روزها ؛ فقط خداوند است که می داند چه خبر است ... پس مرا با خلق خدا چه کار ؟!

پ.ن : درب اردوگاه حضرت صاحب الزمان (عج) به روی جوانان باز شده. دعا کنید لایق بدانند و راهمان دهند. تو رو اباالفضل دعا کنید!
پ.ن 2 : دوا بده ، درد بده ، درد بده ، هر چی دارم ازم بگیر ، به من یه کربلا بده ... آقای من ... اللهم اجعل محیای محیای من ... و غیره.