ای خدای همه و من

ای خدای من

رحمت تو شامل همه چیز این عالم شده است و قدرتت همه را به زانو انداخته و همگی خار شده اند.

خدایا ، تو بر همه چیز برتری و کسی نتوانست در برابر تو تاب بیاورد

خداوندا تو برای همه کافی بودی و پادشاهی هستی که بهتر از تو نیست.

همه چیز نابود می شود و تو می مانی تا اسم تو بالاترین اسم ها باشد

علمت بر همه چیز آگاهی دارد و همه به واسطه ی نور تو وجود یافته اند

ای خدای من

ای نهایت نور ، ای بدون عیب و بدی و ای آغاز و پایان هر چیزی

 

ای خدای من

گناهانی که مرا گناهکار کرده است ببخش

گناهانی که مرا بیچاره می کند ببخش

گناهانی که وضعم را خراب کرده ببخش

گناهانی که مرا از تو دور می کند ببخش

گناهانی که بلا را بر من می فرستند ببخش

همه را ببخش ، همه را بپوشان ، همه را محو کن

 

ای خدایی که سریع از بنده ات شادمان می شوی

ببخش کسی را که غیر از همین دعاها چیزی ندارد

تو هر کاری که بخواهی می توانی انجام بدهی

ای خدایی که نامش سلامتی و یادش درمان است

همین که به تو چنگ می زنیم قدرت می گیریم

رحم کن به کسی که سرمایه ی زندگی اش امید به تو است

و همه ی تلاشش اشک ریختن برای تو

ای کسی که نعمت ها را کمتر که نه ، بیشتر می کنی

ای کسی که بلاها را از ما دور می کنی

ای کسی که در تاریکی و وحشت ما نوری هستی درخشان

ای کسی که میدانی در حالی که کسی به تو نیاموخته

 

بر محمد و کسانی که با اویند درود بفرست

علی الخصوص بر امامان نور و رحمت از خاندانش

 

+

،

یک بار هم ای عشقِ من از عقل میندیش
بگذار که دل حل بکند مسئله ها را

پ.ن: دلم دریا خواست

روز آخر

مطمئنم بخشیده ای

اما اگر فردا باز گناه کنم

دیگر نه ماه رمضانی است

نه سحری

نه شب قدری

ولی چیزی که باقی است،

لطف شماست

مهربانی تان

و بخشندگی که هیچ گاه کم نمی شود

وَ یبقَی وَجْهُ رَبَّک ذوالجلالِ والاکرامِ

من مقصر هستم

چند سالی هست کار خیر می کنیم. جهیزیه می دهیم و زندانی آزاد می کنیم. دست افتادگان را می گیریم و ارزاق و پوشاک و لوازم التحریر و غذا به نیازمندان می دهیم. اینقدر این مدت کار خوب کرده ایم که کم مانده نعوذبالله خداوند مستقیم از ما تقدیر به عمل بیاورد! اینقدر دعای خیر پشت سرمان هست که بهشت بر ما واجب است و نسبت به سایر بندگان حق آب و گل داریم !

رضا جوان معلولی بود که بیست و اندی سال داشت. جوانی که از کودکی معلول در در کما به دنیا آمده بود. با خون دل پدرش که سرایدار مدرسه است تا این سن با زندگی نباتی رشد کرده بود. هزینه های زندگی پدرش را از پا انداخته بود. هزینه داروهای خارجی، پوشک، پرستار ...

چند وقت پیش حال رضا وخیم شد. چند شبی در بیمارستان خصوصی بستری بود. بیمارستان دولتی پذیرشش نکرد. هزینه ها سرسام آور بود. به زور فرستادنش خانه تا کمتر جلوی دست و پایشان باشد و تختش را بتوانند سکه کنند.

از من تقاضای کمک کردند. خواستند در بیمارستان دولتی بستری ش کنند اما جایی پذیرشش نمی کرد. هیچ جا و هیچ کجا. شاید می توانستم یکی را این وسط گیر بیاورم که سفارشمان را بکند. شاید می توانستم بیشتر تقلا کنم. شاید نه ... حتما می توانستم چند روزی پشت در اتاق فلان مسئول بست بنشینم تا لااقل فرجی شود. می توانستم و در بین همه ی ساعت های روز و شبم این شاید و اما ها گم می شد.

امروز خبر رسید رضا تمام کرد. خانواده اش را خلاص کرد و رفت. من را هم همینطور. دیگر لازم نیست گهگاهی به او فکر کنم. رضای بی حرکت روی تخت با دست و پای زخم بستر گرفته، اکنون بی جان و سرد انتظار خانه جدیدش را می کشد.

چند سالی است کار خیر می کنیم. کار خیری که چیزی جز بدبختی برایم ندارد. اگر جهیزیه دادیم دنبال تشکر بودیم. اگر پول جمع کردیم چون مزه کرده بود پول جمع کردن و با پول مردم فخر فروختن به چند بی نوای ساده. کار خیر کردیم که بگویند دست خیر داشت اما هیچ کدام ارزنی نمی ارزد. حالا هم باید حساب کنیم چقدر از خون رضا سهم من است تا با کاسه ای دستم بدهند که سر بکشم.

بیست سال در کما بودن شرف ندارد به این زندگی ؟ خوش بحالت رضای عزیز.

گفتم 2

هر بار زمین خوردم

اسم تو رو بردم

روزهای بی یاری

وقت گرفتاری

 

 

 

 

 

غم امت

بستم

دخیل این

دل خسته م

به دامان

توئه دستم

بی قراره دل من

ای دلدار دل من

بر من فرمان بده ای

فرماندار دل من ...

+

کسی که بود حواسش به ما پریشان ها

از برکت دو زلزله تهران شبها ان الله یمسک السماوات و الارض می خوانم تا قدری از غصه ی مرگم کم شود. شبها به مرز دق کردن می رسم از روزگارم در قیامت و صبح ها اوضاع را خراب تر می کنم از آنچه شب قبل فکر می کردم. شبی می رسد که وقتی سر بالین می گذارم بگویم : خداوندا اگر حیات دوباره بدهی شکرت را می گویم و اگر ندهی دوری از تو برایم تمام می شود. بنده با امید به پروردگارش زنده است. پروردگاری که حسین علیه السلام را وسیله ی حوائجش قرار داده است.

بهار زندگی ما ، بهار نزدیک است
خوش است سر بشود با تو این زمستان ها

یکی یکی همه ی نوکران سفر کردند
به پیش مادر سادات با حسین جان ها

فدایش بشویم، آمین

وبلاگ می ماند

یک سال گذشت. یک سال از پارسال !
من در وب‌لاگم 14 مطلب گذاشتم. مطالبی که امروز می خوانمشان و روی بعضی هایشان می ایستم و از خودم می پرسم : اینها را من نوشته ام ؟!

انگاری هر آنچه نوشتم ام را ماندنی کرده ام.
برایم ماندند درک دورانی که این همه بند به دست و پایم نداشتم. امروز گیر کرده ام وسط این همه بندی که برای خلاصی از آنها تنها گره هایشان را کورتر کرده ام.

با هر نشانه می شود این امت امتحان
ما را به فتنه ها تو نگه دار، یاحسین (ع)

ای امید نا امیدا ...

بیست عدد تسبیح از بازار حرم خریدم و در حرم سیدالکریم متبرکشان کردم؛ نیت کرده بودم اگر رفتنی شدم، به موکب دارانی بدهم که پذیرایی مان کردند. 

دیشب، وقتی دیدم انگاری نرفتنی هستیم، تسبیح ها را سپردم به کسی که قصد رفتن دارد.

بعد نماز ظهر اسباب رفتنمان مهیا شده انگاری؛ باید پیغام بدهم تسبیح ها را برگرداند.

زل زده ام به عکس حرمی که رو برویم است. یعنی بالاخره کربلایی می شوم ؟ 

 

 

ای امید نا امیدا ؛ حسین (ع)

 

 

مرام کش

پایش بیفتد ، برای رفاقت جانمان را هم می دهیم ؛

چه برسد به وبلاگ نوشتن !

پ.ن: بعد از شش ماه و چند روز، با حوصله ای به مراتب کمتر برای مخاطب و نویسنده !