احساسات بدون ویرایش روز آخر جهادی

جهادی صحنه ی عمل است.
جهادی به خودی خود، اهل عمل به بار می آورد.
جهادی صحنه ی تکاپو و شور و اشتیاق دینی است.
«تن پرور تر»ها در جهادی بیشتر از همه خجالت می کشند. بیشتر جَو می گیردشان.
در جهادی عادت پرخوابی ترک می شود.
نماز اول وقت و به جماعت هر روز اقامه می شود.
در جهادی چند واحد کار و تلاش حداکثری به بدن اشخاص تزریق می گردد و افراد در فضایی که خیلی وقت ها می توان آن را عاری از گناه نامید ، تنفس می کنند.

جهادی بیدار شدن با هق هق گریه های سحرگاه دیگران است.
جهادی از آن جاهایی است که به واسطه ی آدم های خوب آن ، خیر و برکتی عاید فرد می شود.
جهادی یکی - دو هفته است ؛ اما جوهره ای که در رگ هایمان می دمد ؛ ما را تا ایستگاه سلامتی بعدی می رساند.
جهادی ، یک مانور است. شروع اش سوار اتوبوس شدن و پایانش ، شروعِ عمل به آموخته ها در عرصه ی اصلی است و پیاده شدن از اتوبوسی است که تو را به میدان کارزارت بر می گرداند.
جهادی یک فرصت است.
جهادی سر تا پا حسرت است.
جهادی تصمیم ساز است و نقطه ی پرواز.
جهادی با روزمرگی رابطه ای ندارد.
جهادی ، دل ها را می بَرَد.
 
جهادی نوشته ها تمامی ندارند ...