پرستیژ به جهنم ! جانم فدایت امام هادی !

همان زمانی که کار تمام شد، می دانستم یک چیزی کم است ! می دانستم لق می خورند اسلایدها و کلمات و عکس ها. صدای لق خوردن دیسک ها می آمد و خاک زمین مزرعه آن طور که باید خرد نمی شد !
چند روزی که ذهنم درگیر چند دقیقه منبر اول کنفراسم بود ، در کوچه و پس کوچه های مصر، دنبال حکایتی از موسی و فرعون می گشتم برای ارشاد خلق الله ! سه - چهار دقیقه اول قضیه است که فقط می توانی حرف بزنی و کمی خودت را بنمایی به دیگران ! و بعد از آن کمی اسم خدا و پیامبرش را در کلاس های تق و لق و لاینفع بیاوری ... قلبت تالاپ تولوپ بکند که چه خواهند گفت و چطور نگاهت می کنند از این به بعد! داستانی است برای خودش این منیت کوفتی ها !
آقای مهربان !
خودتان به دلم انداختید تا با آوردن نام عزیزتان برکتی به کلاس درسمان بیاید.
خودتان دستم را گرفتید :بسم اللهی گفتم و منتظر روزی ام شدم. بر زبانم جاری کردید حرفهایی که به عقلم هم نمی رسید!
الله اکبر ... آدم هایی که دو سال است سیر تا پیازشان را می شناسم ، نه پوزخند زدند و نه مسخره کردند و نه یواشکی در گوش هم پچ پچ. گوش دادند و بعد ارائه تشکر هم کردند !! از من !! از کسی که خودش تنها کسی بود در آن جمع که نفهمید سخنران چه می گوید ... تشکر کردند که از امام هادی برایشان گفتم.
امام خوبم !
دلم تنگ است برایتان ...