جمود نعشی

چقدر نوشتن سخت شده است !

کسی که بود حواسش به ما پریشان ها

از برکت دو زلزله تهران شبها ان الله یمسک السماوات و الارض می خوانم تا قدری از غصه ی مرگم کم شود. شبها به مرز دق کردن می رسم از روزگارم در قیامت و صبح ها اوضاع را خراب تر می کنم از آنچه شب قبل فکر می کردم. شبی می رسد که وقتی سر بالین می گذارم بگویم : خداوندا اگر حیات دوباره بدهی شکرت را می گویم و اگر ندهی دوری از تو برایم تمام می شود. بنده با امید به پروردگارش زنده است. پروردگاری که حسین علیه السلام را وسیله ی حوائجش قرار داده است.

بهار زندگی ما ، بهار نزدیک است
خوش است سر بشود با تو این زمستان ها

یکی یکی همه ی نوکران سفر کردند
به پیش مادر سادات با حسین جان ها

فدایش بشویم، آمین

وبلاگ می ماند

یک سال گذشت. یک سال از پارسال !
من در وب‌لاگم 14 مطلب گذاشتم. مطالبی که امروز می خوانمشان و روی بعضی هایشان می ایستم و از خودم می پرسم : اینها را من نوشته ام ؟!

انگاری هر آنچه نوشتم ام را ماندنی کرده ام.
برایم ماندند درک دورانی که این همه بند به دست و پایم نداشتم. امروز گیر کرده ام وسط این همه بندی که برای خلاصی از آنها تنها گره هایشان را کورتر کرده ام.

با هر نشانه می شود این امت امتحان
ما را به فتنه ها تو نگه دار، یاحسین (ع)

میراث التقاط

آنچه داعش در آخرین پایگاه خود در بوکمال سوریه برجای گذاشته علاوه بر ویرانیهایی که تاچند نسل از اثرات آن رنج می کشند، شهری است بدون مرد. شهری مملو از زنانی بیوه، با دو-سه فرزند از همسر قبلی و چهار فرزند به فاصله ی نه ماه از همدیگر -همگی گرسنه- که اثری از پدران تکفیریشان نیست!

#سوریه
#فتنه

بیچاره، بیچاره تر

کاظمین نورانیت بود و معنویت

سامراء غربت و مظلومیت

نجف خانه ی پدری، آرامش

.

اما کربلا؛

هر چه قبل گفتند نفهمیدم تا اینکه رفتم و فهمیدم. الان هم هر چه بگویم فایده ندارد.

کربلا را باید زندگی کرد.

 

زندگی تان کربلایی

ای امید نا امیدا ...

بیست عدد تسبیح از بازار حرم خریدم و در حرم سیدالکریم متبرکشان کردم؛ نیت کرده بودم اگر رفتنی شدم، به موکب دارانی بدهم که پذیرایی مان کردند. 

دیشب، وقتی دیدم انگاری نرفتنی هستیم، تسبیح ها را سپردم به کسی که قصد رفتن دارد.

بعد نماز ظهر اسباب رفتنمان مهیا شده انگاری؛ باید پیغام بدهم تسبیح ها را برگرداند.

زل زده ام به عکس حرمی که رو برویم است. یعنی بالاخره کربلایی می شوم ؟ 

 

 

ای امید نا امیدا ؛ حسین (ع)

 

 

کم فروشانیم

در آخرین لحظات ماه خدا ؛ ماه مبارک رمضان

خیلی با خودم زمزمه می کنم این آیه را ...

ویل للمطففین ؛ کم فروختم خودم را ،

تو برای ما رضوانت را می خواستی ؛ ما خودمان را به دنیا و کمتر از آن فروختیم

بد کردیم.

گفتم

هر بار زمین خوردم، گفتم حسین ؛

اسم تو رو بردم، گفتم حسین ؛

یَا أَلْطَفَ مِنْ کُلِّ لَطِیفٍ

نمی دانم آخرش روزی و روزگاری، چه باشم و چه نباشم، پیش خودم می گویم کاش همانموقع همانجا همان لحظه که فلان و بهمان ، قلم پایم می شکست، سرم گیج می رفت، با مغز می افتادم زمین یا ون های توحید - ونک از رویم رد می شدند ؟ می گویم ؟

زندگی ما رو به جلو است ؟ اینی که الان هستیم از آنی که بودیم بهتر است ؟

اگر نقطه صفر هر سال را همین شب های قدر بدانیم ، بعد از آن [ان شاء الله] پاک و پاکیزه شویم، یعنی فرصت دوباره برای جلو رفتن تا سال بعد. سال بعدش می رسیم سر حساب و کتاب که چه مانده و چه از کف دادیم. اگر ببخشد اندوخته بیشتر می شود و اگر نبخشد یا فرصت ندهد که بگوییم ببخشد ، می شود از کف داده.

آدمی بهتر نیست اگر قرار است بدتر بشود به شب قدر نرسد ؟ این خودش لطف محسوب نمی شود؟

سبحانک یا لا اله الا انت ، الغوث الغوث ، خلصنا من النار یارب.

پ.ن 1 : ضایع ترین حالت برای نویسنده این است که قبل از شب قدر بمیرد. خداوندا به مهربانی ات بنده ات را رو سیاه از این دنیا نبر!

جهادی نوشت 1

هر سال جهادی رضوان را با یک ذهنیت می رفتم :

 - سال اول می خواستم ببینم چه خبر است !
 - سال دوم را رفتم چون سال اول خوش گذشته بود !
 - سال سوم، مسئولیت داشتم، باید می رفتم !
 - سال چهارم به خاطر رفیق هایی که آنها می آمدند، رفتم !
 - سال پنجم عادت کرده بودم به رفتن؛ نمی رفتم کاری نداشتم؛ رفتم !
 - سال ششم متاهل شده بودم، نمی رفتم شاید دیگر نمی توانستم بروم !
 - سال هفتم که امسال باشد، رفتم برای اینکه آدم بشوم. نشدم و برگشتم.


  پایش بیفتد باز هم می روم ؛ به رفتن زنده ام.


پ.ن :شرمنده ی داش حسن گل، اگر به کارش نمی آید !  :)))