سلام رفیق !

روانشناسان می گویند ذهن انسان فقط می تواند صد و سی و اندی نفر را به عنوان دوست به خاطر بسپارد و به محض تکمیل این ظرفیت افراد اول به مرور از یاد طرف می روند !

شنبه ، بیست و هفتم خرداد 91 - روز شهادت امام موسی کاظم. 

امروز دوتا دوست جدید پیدا کردم ! دو تا دوستی که ندیده می دانم خواهم ماند برایم. روز اول آشنایی مان کمی متفاوت تر از دیگر آشنایی ها بود. در دیدار اول آنقدر سرشان شلوغ بود که نوبت به ما نرسید سلام و علیکی بکنیم و عرض ارادتی کنیم خدمتشان ! نشد !

خودشان زحمت کشیدند و آمدند پیشمان ! آمدند جایی که برایشان آماده کرده بودیم.

شروع رفاقتمان با اسم اهل بیت بود... با تلقین خواندنم برایشان ! با باز کردن بندهای کفنشان. با رو به قبله کردن سر نداشته شان. با لحد چیدن رویشان ... با خاک کردنشان ! این هم یک جور اش هست دیگر ...

همیشه همینطوری با آدم رفیق می شن ! فقط کافیه وقتی اولین بار می بینیشون بهشون بگی : سلام رفیق ! رد خور نداشته تا حالا.

پرستیژ به جهنم ! جانم فدایت امام هادی !

همان زمانی که کار تمام شد، می دانستم یک چیزی کم است ! می دانستم لق می خورند اسلایدها و کلمات و عکس ها. صدای لق خوردن دیسک ها می آمد و خاک زمین مزرعه آن طور که باید خرد نمی شد !
چند روزی که ذهنم درگیر چند دقیقه منبر اول کنفراسم بود ، در کوچه و پس کوچه های مصر، دنبال حکایتی از موسی و فرعون می گشتم برای ارشاد خلق الله ! سه - چهار دقیقه اول قضیه است که فقط می توانی حرف بزنی و کمی خودت را بنمایی به دیگران ! و بعد از آن کمی اسم خدا و پیامبرش را در کلاس های تق و لق و لاینفع بیاوری ... قلبت تالاپ تولوپ بکند که چه خواهند گفت و چطور نگاهت می کنند از این به بعد! داستانی است برای خودش این منیت کوفتی ها !
آقای مهربان !
خودتان به دلم انداختید تا با آوردن نام عزیزتان برکتی به کلاس درسمان بیاید.
خودتان دستم را گرفتید :بسم اللهی گفتم و منتظر روزی ام شدم. بر زبانم جاری کردید حرفهایی که به عقلم هم نمی رسید!
الله اکبر ... آدم هایی که دو سال است سیر تا پیازشان را می شناسم ، نه پوزخند زدند و نه مسخره کردند و نه یواشکی در گوش هم پچ پچ. گوش دادند و بعد ارائه تشکر هم کردند !! از من !! از کسی که خودش تنها کسی بود در آن جمع که نفهمید سخنران چه می گوید ... تشکر کردند که از امام هادی برایشان گفتم.
امام خوبم !
دلم تنگ است برایتان ...