باید حد خدا را بخورد

شاعری به نام نجاشی، برای امیرالمؤمنین و علیه دشمنان آن حضرت، شعر گفته است. روز ماه رمضان، از کوچه‌ای عبور میکرد؛ آدم بدی به وی گفت بیا امروز را در کنار ما باش. گفت میخواهم به مسجد بروم و مثلاً قرآن و نماز بخوانم. گفت روز ماه رمضان، کی به کی است؛ بیا با هم باشیم! به زور این شاعر را کشاند! او هم بالاخره شاعر بود دیگر! به خانه‌ی آن فرد رفت و در کنار بساط روزه‌خواری و شُرب خَمر نشست. او نمیخواست؛ اما مبتلا شد.

بعد هم همه فهمیدند که اینها شُرب خَمر کرده‌اند. امیرالمؤمنین گفت: باید حدّ خدا را بخورند؛ هشتاد تازیانه برای شُرب خَمر، ده یا بیست تازیانه هم اضافه برای این‌که روز ماه رمضان این کار را کردند! نجاشی گفت: من شاعر و مدّاح حکومت شما هستم. با دشمنان شما این طور با ابزار زبان مبارزه کرده‌ام. میخواهی مرا شلّاق بزنی!؟ در بیان امروز ما، آن حضرت شبیه این بیان را فرمودند که آن به جای خود محفوظ، خیلی هم عزیزی، خیلی هم خوبی، ارزش هم داری؛ اما من حدّ خدا را تعطیل نمیکنم! هر چه قوم و خویشهایش آمدند و اصرار کردند که اگر شما او را شلّاق بزنید، آبروی ما خواهد رفت و ما دیگر سربلند نمیشویم، حضرت فرمود نمیشود و من نمیتوانم حدّ خدا را جاری نکنم! آن مرد را خواباندند و تازیانه زدند، او هم شبانه فرار کرد و رفت.

گفت: حالا که در حکومت شما، با شاعر و هنرمند و روشنفکری مثل من، بلد نیستند که چگونه باید رفتار کنند، من هم میروم آن جایی که مرا بشناسندم و قدرم را بدانند! او پیش معاویه رفت و گفت معاویه قدر ما را میداند! بروید به جهنّم! وقتی کسی این قدر کور است که نمیتواند از لابه‌لای احساسات شخصی خود، درخشندگی علی را ببیند، جزایش همین است که پیش معاویه برود. عقوبت او همین است که متعلّق به معاویه شود؛ بروید. امیرالمؤمنین میدانست که این فرد از دست خواهد رفت. یک شاعر هم مهم بود. آن روز از امروز هم مهمتر بود. البته امروز هم هنرمندان حائز اهمیتند؛ اما آن روز مهمتر بود. آن روز تلویزیون و رادیو که نبود، تشکیلات ارتباط جمعی که نبود؛ همین شعرا بودند که میگفتند و افکار را در همه جا منتشر میکردند.

 

+

کمی بیشتر طلبیدن آنچه جانان می طلبد

حدود 8 سال، چند ماه کمتر است که وبلاگ می نویسم. خدا پدر و مادر معلمی که قلم به دستم داد و نوشتنم آموخت را رحمت کند. اگر چه هر چه گفت را نیاموختم اما حداقل جرات کاغذ سیاه کردن را پیدا کردم.

نه اینکه بخواهم به کسی چیزی بیاموزم، که خودم اول از همه محتاج آموختنم؛ و نه اینکه بنویسم تا بگویم من هم هستم، که در قیاس با جلوه های ربّ جلّ و اعلی به حساب نمی آیم، فقط و فقط از سر تکلیف و اینکه آخرش بگویم من آنچه در توانم بود را گذاشتم، توانم همین بود؛ همین! فقط برای همین.

فلذا تلاش برای دیده شدن، تلاش برای دیده شدن خودم نیست (همان طور که قبل تر اشاره کردم، ان شاء الله همینطور باشد.) پس اگر راهی باشد در کنار فیلم فلان رقاصه ی اجنبی و میک آپ جدید فلان بازیگر جلف و کلیپ های اباطیل، چهار نفر در چهار گوشه ی دنیا دو کلام حرف نصفه و نیمه حساب بشنوند، چرا وسیله نبود و کلمه ردیف نکرد و کم کار کرد؟

از این به بعد به مدد خدا، بیشتر از قبل

از این به بعد در اینستاگرام

دوران مبارزات 1

سال 88، در بحبوحه ی فتنه و اغتشاش، من نوجوان کنکوری، تکلیفم را ساعت یک نیمه شب، در کنار دیوار نوشته های "زنده باد موسوی"،  به زعم خود، اینگونه ادا کردم :

پ.ن : رنگ عوض نکنیم ؛

بیخ شوکران

شهدای مدافع حرم افغان مظلومند. خانواده هایشان هم مظلومند. ته یک کوچه ی خاکی با جوب های روان در وسط آن. خانه های قدیمی و کوچک. بچه هایی که روی زمین خوابیده اند و پتو را چنان دورشان پیچیده اند، سردشان است.

کوچه های تنگ و باریک ؛ همسایه هایشان هم نمی شناسندشان.

حتی آن هنرپیشه ی معروف با چند میلیون فالوئر هم نمی شناسدشان.

حتی آن حزب اللهی عمار رهبری افسر جنگ نرم.

خودم هم تا دیروز خبر نداشتم ...

همه و هیچ

بسم الله

یکم - طغیان

جناب استاد ، می فرمودند که فرعون برخلاف تصورات ما بسیار انسان عاقل و هوشمندی بوده است. مگر می شود بر مملکت به آن بزرگی حکومت کرد و چرخ آن را چرخاند و احمق و نادان بود؟! ... اصلا این طور نبوده. فرعون ادعای الوهیت و ربوبیتی که می کرد به این معنا نبوده که آدم ها را خلق می کند و خود نمی میرد و از ابتدا بوده و ... یا حتی اینطور نبوده که می گفته من آن شفیع و رابط بین خدا و خلق هستم چون خود فرعون بت پرست بوده است. این که در قرآن از قول فرعون آمده «انا ربکم الاعلی» بحثش اصلا و ابدا این موضوعات نبوده ؛ دقیقا منظور این بوده که نظام سیاسی، اجتماعی و اقتصادی مردم و اون فکر به دست فرعون است ... این حرف بدیه ؟ خیلی از ما این حرف را می زنیم ... بر طبق آیات ابتدایی سوره ی لیل کسی که احساس نیاز به خداوند ندارد جزو متقین محسوب نمی گردد. نمونه ی بارزش هم همین آقای فرعون.*

بگذریم ...

دوم - اظهار فضل

سال قبل و در اوایل روی کار آمدن دولت بنفش ها بود، دکتر یزدانی که جزو مشاوران اصلی تیم اقتصادی دولت به حساب می آید سر یکی از کلاس های دانشگاه ابراز فضل کرده و فرموده بودند که این دولت به واسطه ی اینکه تمامی نخبگان کشور را دور هم جمع کرده ، اگر نتواند مشکلات اقتصادی را حل کند ، دیگر کسی نیست که بتواند بر این مشکلات پیروز شود. نقلی به همین مضمون. از خیر جواب دادن به حرفشان گذشتم هر چند جواب دست به نقدی هم برای این حرف در چنته داشتم. گذشت تا عین همین اظهار نظر را در جلسه ای با حضور وزیر محترم اقتصاد از قول جناب آقای افشانی استاندار استان فارس در اینجا خواندم که خودشان و هم قماش هایشان را غول آخر قضیه و به اصطلاح ختم روزگار می دانستند.

جستجویی ساده در سوابق این دو بزرگوار نقطه ای مشترک و جالب را روشن می کند. این که هیچ کدام علیرغم اینکه زمان جنگ در بهترین سنین جوانی شان به سر می برده اند و هنگامی که خمینی بت شکن جهاد با استکبار را اولویت اول کشور اعلام کرد که بهترین دسته گل های این سرزمین در هر لباس و حرفه ای کندند و به جبهه ها پیوستند ؛ آقایان در فکر تحصیل علم و دانش بوده اند بلکه چنین روزگاری برسد و مملکت به دکتر و مهندس هایش ببالد که قرار است گره از مشکلات اقتصادی کشور باز کنند.

سوابق تحصیلی جناب طیب نیا - وزیر محترم اقتصاد دولت بنفش

رتبه ی یک کنکور ، دانشگاهش را ول کرد و رفت ؛ پدری که در خرج زندگی هفت - هشت بچه ی قد و نیم قد مانده بود عازم شد ؛ جوانی که تازه چهل روز بود عقد کرده بود رفت تا به عملیات برسد و دیگر برنگشت. خیلی ها رفتند و خیلی ها هم نرفتند. دکتر یزدانی زمان جنگ در لندن به سر می برد و احتمالا ناراحت بود که عمل به وظیفه ی خطیر تحصیل دست و پایش را برای حضور در کنار رزمندگان اسلام بسته ؛ جناب طیب نیا هم که یک کله از لیسانس تا دکترایشان را در تهران درنوردیدند تا امروز به داد کشور برسند آن زمان فرصتی بهشان دست نداد که جبهه ها را از نزدیک ببینند!

خیالتان راحت ؛ قول شرف می دهم اینها که سهل است ، هزار برابر بزرگتر و گرگ تر از این اساتید به بدنه ی مدیران کشور تزریق شوند ، آبی گرم نخواهد شد که هیچ ، جیب مردم کوچکتر هم می شود. اینها سختی ندیده اند. با صدای توپ و خمپاره از جا نپریده اند. شب عملیات سیزده کیلومتر پیاده نرفته اند و خط شکنی نکرده اند. نان کپک زده سق نزده اند و پوست دستشان به ماشه ی داغ اسلحه نچسبیده و کنده نشده. در سرمای کوه های کردستان و کرمانشاه و ایلام میان برف گیر نکرده اند و پایشان را از دست نداده اند. تکه های بدن دوستانشان را داخل چفیه بقچه نکرده اند تا برای پدر و مادر دوستشان سوغاتی ببرند. خلاصه کنم ؛ از راه خمینی هیچ نفهمیده اند و نخواهند هم فهمید. هر چه هم بگویی دیگر فایده ای ندارد به حالشان. که آنقدر به دانش و تخصصشان اعتماد دارند که لزومی نمی بینند شب ها از خواب بپرند و به درگاه خدا عجز و ناله کنند. که اگر می فهمیدند در مقابل عظمت خدا هیچند جرات این مدل بلبل زبانی های زیادی را نمی کردند. این کشور نیاز به تفکری دارد که به راه امام اعتقاد داشته باشد. ایمان داشته باشد با دست خالی می توان جنگید. باور داشته باشد «وَ للهِ‌ جُنودُ السَّمواتِ وَ الاَرضِ وَ کانَ اللهُ عَزیزًا حَکیمًا» را .(۴) همه‌ی امکانات عالم و سنن عالم، جنود الهی هستند، میتوان آن جنود الهی را پشت سرِ خود قرار داد و به کمک خود کشاند با توکّل به خدا، با پیمودن راه خدا.

سوم - کلام امام در حرم امام

یکی از اصول امام اتّکال به کمک الهی، اعتماد به صدق وعده‌ی الهی، و نقطه‌ی مقابل، بی‌اعتمادی به قدرتهای مستکبر و زورگوی جهانی است؛ این یکی از اجزاء مکتب امام است. اتّکال به قدرت الهی؛ خدای متعال وعده داده است به مؤمنین؛ و کسانی که این وعده را باور ندارند در کلام خودِ خداوند لعن شده‌اند: وَ لَعنَهُمُ الله،(۸) وَ غَضِبَ اللهُ عَلَیهِم،(۹) آن کسانی که «اَلظّآنّینَ بِاللهِ ظَنَّ السَّوءِ عَلَیهِم دائِرَةُ السَّوءِ وَ غَضِبَ اللهُ عَلَیهِم وَ لَعَنَهُم وَ اَعَدَّ لَهُم جَهَنَّمَ وَ سآءَت مَصیرًا».(۱۰) اعتقاد به وعده‌ی الهی، به صدق وعده‌ی الهی - که فرموده است «اِن تَنصُروا اللهَ یَنصُرکُم»(۱۱) - یکی از ارکان تفکّر امام بزرگوار ما است؛ باید به این وعده اعتماد و اتّکال کرد. نقطه‌ی مقابل، به دل‌خوش‌کُنَک‌های دشمنان، مستکبران، قدرتهای جهانی، مطلقاً نباید اعتماد کرد؛ این هم در عمل امام، در رفتار امام، در بیانات امام به‌طور کامل مشهود است.**

* ابتدای جلسه ی اول تفسیر سوره ی ابراهیم

** بیانات مقام معظم رهبری در مراسم بیست و ششمین سالروز رحلت حضرت امام خمینی رحمه الله

قله

پ.ن : روز پاسدار ، مبارکتان !

علم سیاه

آخر وقت ، در اوج شلوغی خیابان های پایتخت در یکی از معابر پر تردد شهر که قدم بگذاری؛

بعد از مدتی کلافه خواهی شد بابت

ریخت ها و قیافه های رنگین کمانی و

چشم های دنبال شکار و

تلاش برای دزدیدن نگاهت و 

جاخالی دادن به تیرهای زهرآلود شیطان.

همان زمان است که چشمت به چادر دختر یا زنی می افتد که سفت چسبیده است ؛

که یعنی پرچم این راه هنوز بالاست.

که یعنی نهضت همچنان ادامه دارد.

یعنی سنگرت را محکم بچسب ...

آن زمان است که خون تازه راه خود را درون رگ ها باز می کند و جلو می رود.

پ.ن : تقدیم به خواهرانی که ایمان دارند حفظ حجابشان عین جهاد فی سبیل الله است.

مانیفست ثابت

متن زیر ، که بخشی از کلمات مسیحایی امام روح الله است را تا سقوط دولت دروغگویان در ابتدای این وبلاگ قرار می دهم و هر از چند گاهی خواندن آن را به امثال خودم توصیه می کنم ؛ جان عالم به فدای راه امام.

مسئولان ما باید بدانند که انقلاب ما محدود به ایران نیست. انقلاب مردم ایران نقطه شروع انقلاب بزرگ جهان اسلام به پرچمداری حضرت حجت - ارواحنافداه - است که خداوند بر همه مسلمانان و جهانیان منت نهد و ظهور و فرجش را در عصر حاضر قرار دهد. مسائل اقتصادی و مادی اگر لحظه‌ای مسئولین را از وظیفه‌ای که بر عهده دارند منصرف کند، خطری بزرگ و خیانتی سهمگین را به دنبال دارد. باید دولت جمهوری اسلامی تمامی سعی و توان خود را در اداره هرچه بهتر مردم بنماید، ولی این بدان معنا نیست که آنها را از اهداف عظیم انقلاب که ایجاد حکومت جهانی اسلام است منصرف کند.

جهت ثبت در تاریخ

بسم الله

شاید بشود کم نوشت. خیر کلام ، ماقل و دل

چند روز پیش ، آقا روح اله رو تا سر خیابونشون می رسوندم ، توی راه از خاطرات سیاسی - انقلابی اش برام می گفت. کار همیشه مون هست. من می پرسم و اون جواب می ده. آقا روح اله سواد نداره. بازنشسته است ولی حرفه ی اصلیش نقاشی ساختمونه. به عنوان منبع درآمد سوم هم در شرکت ما سکان دار شیر سماور و در یخچاله ! بارها به او گفته ام که قبل از آمدنش ما چقدر بدبخت بودیم.

اون شب از داستان گرفتن فائزه هاشمی در خیابان آزادی صحبت می کرد. داستانی که به نقل حاژآقاشون ، دختره رفته بوده تا ساندویچ بخوره ! کنار همه ی سربازها و مسافرایی که توی اون محدوده فلافل می زنن به بدن ! فائزه خانم رو علی الظاهر ، اون طور که آقا روح اله می گفت با مادرش عفت خانم می گیرند و می برند. آقا روح اله توی پایگاه ، چون سن و سالش بالاتر بوده و موی سفیدی داشته ، مسئول هدایت بازداشتی ها به محل بازداشتشون بوده. آقا روح اله می گفت جای بزرگی بوده که همه رو با هم می ریختن اونجا ولی به حاجی می گن که این دونفر رو یه جای دیگه بفرسته تا با بقیه قاطی نشن و بازداشتگاه رو بیشتر از اینی که هست به لجن نکشن ! حاجی که می فرستتشون داخل یه اتاق خالی ، فائزه خانم به زبون میاد و می گه اینجا بو می ده. حاجی هم بهش می گه توقع داری ببریمتون هتل اوین ؟! برید تو مسخره شو در آوردید !! فائزه خانم هم می گه حاجاقا ، تو دیگه برای چی از اینا طرفداری می کنی ؟ از موی سفیدت خجالت نمی کشی ؟! حاجی هم می گه به تو ربطی نداره. خون رفقای من توی جنگ الکی روی زمین نریخته که امثال تو بتونن هر کاری بکنن. اوشون هم گویا کم نمی آره و می گه ما هم داریم راه شهدا رو ادامه می دیم که حاجی در رو می بنده.

چند دقیقه بعدش هم براشون چایی می بره که فائزه خانم دوباره به حرف میان و میگن که نمی خورن ، چون ممکنه توش سم ریخته باشن ؛ حاجی هم جواب می ده که یه چیزی بگید که ارزششو داشته باشید. ارزش سم خوردن رو هم ندارید شما.

و به ساعت نمی کشه که آزاد می شن.

حلال کنید

بسم الله الرحمن الرحیم

برادر عزیزم ؛

سلام

مساله اینقدر مهم هست که این ساعت از شب ، جای خوابیدن برایت بنویسم. اگر از حال من می پرسی که خوبم. این روزها سرمان بابت حسابرسی شلوغ است. اکثر روزها ساعت یازده شب به بعد به خانه می رسم. این حسابرسی چیز کوفتی است. آدم را یاد نکیر و منکر می اندازد. از ترس بندهای حسابرسی ، کارهای کرده و نکرده ات را از سال مالی قبل یکی یکی بررسی می کنی که مبادا کم و کسر قانونی داشته باشد. اگر هم داشت باید خاکی به سر بریزی. بگذریم. حسابرس یک سالت را شخم می زند و نکیر و منکر از آن لحظه ی اول را. خدا به داد همه مان برسد. بگذریم ...

اوضاع مملکت را می بینی ؟! کشور افتاده دست کسانی که کمترین اعتقاد را به انقلاب دارند. زورشان برسد بدشان نمی آید ذلتشان را بیشتر به رخ عالم بکشند. خدا بیامرزد مرحوم گیلانی را که حکم اعدام پسر منافقش را خودش امضا کرد. اینها به خاطر یک دستمال ، قیصریه را به آتش می کشند. عرضه ی مملکت داری ندارند ، تنبلی شان را می اندازند گردن من و تو که آرمان گرا هستیم و به قول خودشان عقلانیت لازم برای صحبت کردن با کدخدای عالم را نداریم. دلم گرفته برادر. سینه ات را جای درد دل امشب من کن.

رهبرمان ، امروز غریب است. مثل مولایمان علی. معاویه ای که یکی از والیان امیرالمومنین بود ، برعلیه اش شورید و جامعه اش را لشگری کرد جلوی پدر یتیمان کوفه ؛ بابای من و تو ! امروز از کسی حرفی در نمی آید ؛ همه انگار لال شده اند. نان به نرخ روز خورها که فکر انتخابات مجلس اند. نگه داشته اند یک وقت رایشان نریزد. سقف مجلس روی سرشان خراب شود به حق پنج تن. هر چه می خواهند به زبان می آورند. جوانان رشیدمان را فرستاده ایم جلوی حرمله ها تا سینه سپر کنند تا مبادا گردی روی حرم آل علی بنشیند. آن وقت دهان کثیفش را باز می کند و از چیزی حرف می زند که عقلش به آن نمی رسد. پیرمرد خرفت یابو صفت.

دلم گرفته ؛ از این همه بدبختی که به سرمان شده است. امروز عددمان از همیشه کمتر است و دشمنانمان از همه طرف دارند میایند. امسال اولین سالی بود که نه دی بچه ها کتک خوردند. انگاری چند وقتی است جای متهم و شاکی عوض شده . 9 دی ، روزی که مردم این کشور نشان دادند امیر دلهایشان چه کسی است ، من و تو باید بابت سالگرد آن روز مشت و لگد بخوریم ! بد روزگاریست. بدتر از آن این است که می بینم برادران تنی که همه از نسل خمینی هستند به جان هم می افتند ، دست به یقه می شوند و برای هم ادعا دارند. به والله شیطان بیکار ننشسته . من و تو را به جان هم می اندازد. دارد بیخودی کار دستمان می دهد. من از همه شان بدبخت ترم. بیا نگذاریم آقایمان بیشتر از این تنها بماند. ما به کمک هم احتیاج داریم ؛

یادمان نرود، رنگ پرچم های جلوی در دانشگاه دارد می رود.

سر راهت ، چند سطل ، سفید و آبی و قرمز بخر ... خیلی کار داریم !

پ.ن : اینجا را بعدا خواندم. قلمت برقرار آقاحسین