نگاهت مرا می کُِشد

برق نگاهش از صبح جلوی چشمانم بود.

شب رفتیم آش خوردیم. قاشق اول را پر کردم و تا لب دهانم آوردم.

یاد همان برق نگاه افتادم. یاد کودکانی که در عراق از سرما یخ می زنند.

بعدش دختر و پسرهای دو چرخه سواری را دیدم که مقصد بعدیشان تجریش بود و ظاهرا شاد به نظر می آمدند.

و من نه مثل اویم ، نه مثل آنها. چیزی وسط این دو. در یک کلمه ، بدبخت. خسر الدنیا و الاخره.

دوباره همان فکر همیشگی ؛ دوباره کابوس هر شب ؛ دوباره ترس از عاقبت ؛

امروز چه کاره هستیم ؟ کجا باید باشیم؟ چه کار خواهیم کرد ؟ چه کار باید بکنیم ؟!

من می خواهم آن شوم. آنم آرزوست.

جهاد

می گفت از فلانی شنیده که فلان کس که من هم می شناسمش گوشی ایرانی خریده است و خراب از آب در آمده. برده است نمایندگی ، کلی معطلش کرده اند و گفته اند برو هفته بعد بیا و هفته بعدش آمده و گفته اند درست نمی شود و یک گوشی نو داده اند دستش و گفته اند خدانگهدار. خلاصه با اینکه کلی مصیبت کشیده ، به "غلط کردم" نیافتاده هیچ ، به ملت هم توصیه می کنه ایرانی بخرن !

گفت : فردا می تواند فخرش را به عالم بفروشد که جهاد را من کردم ! من در رشد اقتصادی انقلاب اسلامی نقش داشته ام. می تواند سرش را روز قیامت بلند کند ... همین که یک بازخورد منفی برای یک محصول در شرکت سازنده گوشی ثبت شده و گردش مالی برای تولید کننده به وجود آمده خودش کلی است. طرف ظرف یک بازه چند ساله می تواند مشکلات از این دست محصولش را برطرف کند ، به شرط اینکه قدر شناس باشد.