ما و کتاب

یکی از فعالیت هایی که بسیار بر آن راغبم ، کتابخوان کردن انسانهای اطرافم است . اگر چه خودم در حال حاضر زیاد مطالعه ندارم (ولی به امید خدا خواهم داشت) اما از پیشنهاد کردن ، هدیه دادن و امانت دادن کتاب بین دور و بری هایم دریغ نکرده ام . محرک اصلی این جریان هم ، کتاب "من و کتاب" سوره مهر هست ... حتماً خوندین !

[من و کتاب، ۱۲۸ ص، سید علی خامنه ‏ای،
 چاپ اول: ۱۳۸۷، قیمت: ۱۲۰۰ تومان،
 انتشارات سوره مهر(وابسته به حوزه هنری)

یکی از رفقا ، بیش از اندازه لجباز و لجوج هست و کتابخوان کردن این موجود ، پروژه ای بس عظیم بود . حوصله نداشت . می گفت وقت ندارد . از کتاب بدش می آمد . از هنر ایرانی جماعت حالش به هم می خورد و ... . با کتاب های کوچولوی مصطفی مستور شروع کرد . همین شروع کردنش داستان های مفصلی دارد که در جای خود موجب سرور جمع می شود ! بعد کتاب های بعدی مستور را طلب کرد و کار به جایی رسید که کتاب را می خریدم و نخوانده تحویلش می دادم !
پیام داده بود که کتاب "روی ماه خداوند را ببوس" مستور رو واسم بیار . فکر کردم شاید هوس کرده باز هم بخواندش. کتاب را تحویلش دادم و چند دقیقه ی بعد دیدم کتاب را به کسی می دهد و چنان درباره آن صحبت می کند که انگار یک عمر اینکاره بوده و تو خود حدیث مفصل بخوان ...
حالا یکی بیاد این رفیق ما رو جمع کنه !
پ.ن : به انجام کارهای کوچیک ، راغب تر شدم !

بیدگنه

روزی که به امامزاده هاشم بیدگنه می رفتیم ، در خواب هم نمی دیدیم ، بیدگنه ، روستای کوچکی نزدیک شهریار ، وسط بیابان برهوت ، در صدر اخبار خبرگزاری ها و شبکه ها قرار بگیرد و یک میلیون و اندی صفحه در گوگل برایش پیدا شود ...

پ.ن : و خداوند بر هر چیزی تواناست ... و خداوند عزت می دهد ، به هر کس که بخواهد . ذلیل می کند ، هر که را که بخواهد . به عرش می برد ، هر ذره ای را که اراده کند . و او بر هر چیزی تواناست . البته ربطی به بیدگنه نداره ، ولی بیدگنه یک نمونه اشه !

از تو به یک اشاره ...

فقط برای اینکه بعضی ها بفهمند که حرفشان برای ما فصل الخطاب است !

Unknown

حدود سه ماه هست که مشغول فکر کردن هستم . جوانب کار را نه به طور کامل ، ولی تا حدودی سنجیده ام . سعی کردم مقداری از نیتم را رضای خدا قرار دهم . به اندازه موهای سرم که نه ولی شاید بشود گفت به اندازه ی تارهای سیبیلم منصرف شدم و دوباره تصمیم گرفتم . خواستم جوگیر نباشم و مثلاً  از روی عقل و منطق عمل کنم ! خواستم جای خالی که در دانشکده مدت هاست خاک می خورد را ، دستی به سر و رویش بکشیم . به اندازه ی مثنوی هفت من کاغذ حرف نزده داریم اما انگشت به دهانیم که از کجا باید شروع کرد . اینکه چه بازخوردی داشته باشد و چه واکنش هایی از اطراف نثارمان شود را به آینده می سپارم و برای شروع یک یاحسین تا پایان کافیست ...
 

دعا کنید هوای آلوده ، کثیفمان نکند .

جرثقیل امین خاکی

[caption id="attachment_166" align="aligncenter" width="600" caption="روز بارانی بعد از یک روز بارانی"][/caption]

نوبت ما هم می شود .

بیشترین فایده ی عشق

راز این داغ نه در سجده ی طولانی ماست

بوسه ی اوست که چون مهر به پیشانی ماست

شادمانیم که در سنگدلی چون دیوار

باز هم پنجره ای در دل سیمانی ماست

موج با تجربه ی صخره به دریا برگشت

کمترین فایده ی عشق پشیمانی ماست

دستم را می گیرند ، اگر چه خود نمی فهمم    -    و ما ادراک عشق ؟

نقطه حساس

معمولاً کفش بچه مسلمون ها از ناحیه ی دیگری هم مستهلک می شود . (تصویر شماره یک)

[caption id="attachment_156" align="aligncenter" width="300" caption="تصویر شماره یک"][/caption]
پ.ن : معمولا ً !

نور

گفته می شود ، اینکه مثلاً من و شما دزدی نمی کنیم به تنهایی با ارزش نیست . مهم آن است که جنم و عرضه ی آن را داشته باشیم و دزد نباشیم . (و این به این معنا نیست که برویم و جنم آن را پیدا کنیم !)
[caption id="attachment_151" align="aligncenter" width="224" caption="اون بالا ..."][/caption]
اینکه حاکمی در بلاد کفر عادل باشد و "مهربانی" در خونش باشد و آن را از پدر و مادرش به ارث برده باشد اهمیت ندارد . چون تلاش خاصی برای به دست آوردن آن نکرده و یحتمل هم نخواهد کرد (شاید هم کرده باشد) و جدا از همه اینها ، به منبع نور اصلی که خداست وصل نیست و هر لحظه امکان انحراف آن وجود دارد . او برای خدا نیست و پایدار نخواهد ماند .

 

پ.ن : آقای مسلمان ! کمتر برای خدا قیافه بگیر ...

تکرار

امروز استاد بهم گفت : این چهل و پنج سالی که از خدا عمر گرفتم ، تا حالا اینطوری عصبانی نشده بودم که تو منو عصبانی کردی !
وسط تدریس ، مشغول گشت و گذار در اینترنت بودم .
 
پ.ن : و این از کرامات بود .
پ.ن 2 : تقریباً 5 سال پیش همین اتفاق سر کلاس شیمی افتاد .

زرشک !

شبیه آدم های مهم وسایلم را مرتب و با نظم روی میز چیدم . کیفم را باز کردم و "چهارگیگ" و کاغذهایم را بیرون آوردم . چهارگیگم را به رایانه ی دانشگاه متصل کردم . روی یکی از کاغذها لیست کارهایی را که باید انجام می دادم را نوشتم :

• اول - آماده کردن کلیات کنفرانسم با موضوع زرشک ! (رفقای رضوانی ما هوس کرده اند در نهبندان یک تکه زمین هشتاد در بیست را به باغ زرشک تبدیل کنند و به همین منظور ، تحقیقات میدانی را بر دوش ما نهادند و در نهایت ازمان خواستند که طرح توجیه اقتصادی آن را -آنهم معلوم نیست برای کدام ارگان- بنویسیم . برای همین "بیست در هشتاد" گفته شده ، سر کلاس باغبانی ، استاد هر مثالی که می زند ، می پرسیم ازشان که استاد زرشک چطور ؟ و بلا استثناء جواب می دهد : نمی دانم ! و همین شد که بعد کلاس خدمتشان رسیدیم و پس از عرض خسته نباشید و خدا قوت ، پیرامون کمبود اطلاعات زرشکشان ، گله کردیم . فرمودند باید در این باب مطالعه نمایند . عرض کردیم پس مطالعه بفرمایید تا جلسه بعدی از سوادتان بهره مند گردیم . نه گذاشتند و نه برداشتند ، بلند اعلام کردند که حقیر (یعنی من!) ده دقیقه ی اول جلسه بعد را به موضوع زرشک خواهم پرداخت . و اینگونه بود که در سفره مان نهاده شد !)
• دوم - نوشتن یک پست فاخر در راغب صرفاً به خاطر دل خوشی !
• سوم - جنگولک بازی در اینترنت .

از سومی شروع کردم و تیکی کنار آن زدم به این معنا که انجام شد . اواخر کار جنگولک بازی ام بودم که رفیق یا نارفیقی (دقیقاً نمی دانم) بعد از مدتها هوس زنگ زدن به حقیر را کرد و همانطور که می گفت ، کار دیگری نداشته و از روی استیصال تماس گرفته است . از پشت رایانه کندم و در فضای باز قرار گرفتم تا مزاحم دیگران نشده و راحت تر بتوانم کلمات مد نظرم را پشت تلفن بیان کنم . بعد از ده دقیقه ای بحث و جدل فلسفی ، قصد بازگشت به پشت رایانه ی مذکور را کردم و در کمال ناباوری و بهت و تعجب بی موردم به خانمی بر خوردم که پشت کامپیوتری که مسلماً ارث پدری حقیر نبوده و دقایقی قبل من با آن جنگولک بازی می کردم ، نشسته اند . نکته جالب اینجا نیست که ایشان لطف کرده بودند و چهارگیگ بنده را کنده بودند و کاغذهایم را مرتب کرده بودند و همه را روی کیفم نهاده بودند ! نکته جالب آنجاست که ایشان فرمودند : شما مدت زیادی از دستگاه فاصله داشتید و برای همین من نشستم ! دیگر ذکر نمی کنم که دانلود بنده را که حدود هفتاد درصد آن پر شده بود را نیز به باد فنا دادند . خودم را به شدت کنترل کردم و از ایشان تشکر نموده و با دست و پای آویزان از سایت دانشکده خارج شدم . همینطور که بی هدف در دانشگاه می گشتم و خراب اتفاق پیش آمده بودم ، خون خونم را می خورد که چرا همان جا هر چه در توان داشتم را نگذاشتم تا ... ! من خیلی خون گرمم . خبر دارید که ؟!