بسم الله الواحد القهار
جوری که خودش می گفت قضیه از این قرار بوده :
وقتی داشتم با دختر بچه های کلاسم وسطی بازی می کردم ، فرش مسجد زیر پام سر خورد و تلپ با زانو خوردم زمین !
دخترک آمده بود وسط کارمان و اصرار می کرد که : بیایید و به دایی علی مان کمک کنید. رفقا رفته بودند ببینند اوضاع از چه قرار است . دخترها که دفعه بعد آمدند برای اصرار بیشتر ، قضیه جدی تر شد . قبل از خوردن دهونه (وعده جدید غذایی جهادی ها که قرار است راس ساعت ده خورده شود . البته اگر مدیریت کار و ملات درست باشد !) کسی باید می رفت و شیر آب داخل مسجد را که از آنجا شلنگ کشیده بودیم ، می بست . رفتم و سید واعظ را دیدم روی پیرنشینی نشسته بود و مانند پیرمردها دست بر زانو داشت و آن را می مالید . قضیه واقعاً جدی بود ! از خانه بهداشت روستا برایش ویلچری آوردند که خوشبختانه فقط چهار چرخ سالم داشت ! سوارش کردم و از کوچه های خاکی روستا به مدرسه –محل اسکانمان- رساندمش . وقتی برگشتم ، علی اکبر (که نمی دانم چرا بر خلاف میلش او را اکبر صدا می زدیم) گفت که دهونه ام را در یخچال پایگاه بسیج روستا که به آشپزخانه تغییر کاربری داده بود گذاشته. گوشه ای نشستم و مشغول گاز زدن لقمه نان و پنیر و قاچ هندوانه ام شدم . سنگینی نگاه های مسلم هشت ساله که متوجه حضورش و به نظاره نشستنش نشده بودم ، مرا از آسمان افکارم به زمین جلوی آشپزخانه ، کنار منبع های آب کوباند .
نگاهم کرد ... نگاهش کردم ! چند ثانیه ای گذشت و وقتی به خود آمدم و قاچ شتری هندوانه و نان و پنیر را در دستم دیدم ، از خودم خجالت کشیدم . تعارفش کردم . گفت نمی خورد . هنوز اصرار نکرده بودم که قبول کرد! کنار هم نشستیم و دهونه خوردیم . بزها و گوسفندها را هم به صرف پوست هندوانه در ضیافتمان جا دادیم .
حالا نوبت اکبر ... علی اکبر بود که از آن سر ، با فریادهایش مرا به مهمانی سیمان و آجرها دعوت کند !
***
وضو گرفته بودم و طرف مسجد می رفتم . جوانکی را دیدم گوشه ای لمیده ، موبایل به دست و مشغول بهره مند شدن از آهنگ خواننده آن ور آبی بود که می گفت اسمش امید است . نزدیک شدم . سر صحبت را باز کردم . ابوالفضل صدایش می زدند و سوم راهنمایی می رفت . البته سن و سالش بیشتر می زد . گفت که آهنگ ها و شوها و کلیپ های آنجوری شان را یا از کامپیوتری روستا می گیرند یا از شهر . گفتم : بریم مسجد ؟ گفت : بریم ! گفتم : کجا ؟ گفت : برم موبایل فلانی رو بهش پس بدم بیام .
... رفت و نیامد .
***
پارسال دم دمای عید بود به گمانم و قرار بود اولین جهادی ام را بروم . شبی مثل خیلی های دیگر خوابیدم و خواب هم دیدم البته . تا مدت ها از آن خواب تصاویر مبهمی مثل فیلم " اولتیماتوم بُرن سه" در ذهنم رژه می رفت .
نمازخانه مدرسه روزبه ، مدرسه فرهنگ (با توجه به عدم وجود ذهنیت قبلی اما این کلمه را از آن شب به یاد داشتم!)، ثبت نام کردن ...
خواب آشفته ای به نظر می آمد . از آنجا که گاهی خواب های انسان با تغذیه او بی رابطه نیست ؛ ابهام آن را به شام شبش ربط دادم ... همه چیز فراموشم شد .
امروز ... همین امروز ! درست وسط ترمینال غرب ، خواب سال پیش یادم آمد . یکدفعه و بدون مقدمه ، کاملاً رنگی !
پیوست : شب سوم بود یا چهارم ، یادم نمی آید . مثل خیلی های دیگر خوابیدم و خواب هم دیدم البته:
به مدرسه فرهنگ رفتم و در آن ثبت نام کردم !!
هنوز به خاطر دارم صحنه ی مصاحبه را و اینکه در خواب دو دل بودم بین فرهنگ و مدرسه ای دیگر . مسئولین اجرایی اردو زحمت کشیدند و نگذاشتند بفهمم آخر قضیه به کجا می رسد . تغذیه روحم ، آن شب گویا حسرت مدرسه فرهنگ بوده . مقداری زیاده روی کرده بودم ... اما از فردایش دیگر غریبه نبودم .
پ.ن 1 : حسرت می خورم چرا تا جایی که می شد جهادی را ننوشتم . بهتر بگویم ، حسرت می خورم چرا زود همه چیز را فراموش کردم . به لطف خدا ، اگر در آینده جهادی دیگری نصیبم شد ، قبل از یکی – دو بلوک جدول و لباس کار و ... دفترچه و خودکار در کیفم جاساز می کنم .
پ.ن 2 : می گفتند روستای چاه موتور از لحاظ فرهنگی "داغان" شده . یعنی "داغ آن" شهری ها و دانشگاهی ها و همسایه هایمان را هم که روی دلمان سنگینی می کرد ، به جهادی اضاف نمایید . می گفتند قبلاً خیلی خوب بوده آنجا . می گفتند جذابیت دارد برایشان . می گفتند دلیلی خاصی نداریم ، دلمان می خواهد !
و می گفتند خیلی چیزهای دیگر ... هر حرفی گفتن ندارد.
پ.ن 3 : چند روز گذشت و از لای بچه های روستا ، سر پروژه و دستشویی و حمام می رفتیم و بر می گشتیم . یکی شان جلویم را گرفت و با لهجه ی شیرینش گفت : "یادته هندونه خوردیم ؟" و من تازه یک چیزهایی یادم می آمد . اسمش را پرسیدم . گفت همان مسلم پاراگراف های اول است .
موقع خداحافظی ولم نمی کرد . زل می زد توی چشمام و اینطور محبتش را توی دلم تزریق می کرد .
بعدها شنیدم کلاس دوم دبستان را افتاده و مشکل عقلی دارد ؛ دلیلش هم این است که کلاس دومش را افتاده ! مسلماً آدمی که کلاس دومش را بیفتد ، مغزش مشکل دارد . تقریباً هر کسی که در انشایش ، آرزویش این باشد که معلمش دیگر کتکش نزند ؛ یا فکر کرده است اینجا اروپاست یا کلاس دومش را افتاده ! شاید نباید توقع زیادی داشت وقتی بهشان می گویی خوب درس بخوانید و جوابت می دهند : معلم کلاس دوممان همه اش سر کلاس جک می گوید و اصلاً درس نمی دهد ... شاید هم عقل همه شان با هم کم باشد .
نمی دانم خداوند زمینش را طوری خواهد چرخاند که من و مسلم ، بعدها همدیگر را ببینیم و بشناسیم . اما به هر حال ، اگر امثال مسلم ها به جایی برسند ، لطف خدایشان و تلاش و همت خودشان بوده و اگر هم خدای نکرده ...
خدایا ! امثال من در نگه داشتن همین نیمچه گلیممان در آب مانده ایم . دوشمان تحمل سنگینی این بار را ندارد .
پ.ن 4 : فکرش مثل خوره به جانم افتاده . نمی دانم در جهادی می شود کاری بهتر و موثرتر از بیل زدن و با بچه شعر خواندن و نقاشی کشیدن -که به اهمیت هر دو اذعان کامل دارم- پیدا کرد ؟ می توان برای جوانان روستا الگو ساخت ؟ الگوی واقعی را نشانشان داد و الگویشان کرد ؟ درد کجاست ؟ درمان کدام است ؟ به کجا می رویم ؟ قضیه چیست ؟ آیا چرا ؟
تکرار نقش کهنه ی خود در لباس نو / بازیگریم ، حوصله ی شرح قصه نیست
گزارش : بعد جهادی حالم سر جایش می آید . رنگ آبی آسمان پر رنگ تر می شود . جهادی رفتن خوب است . خیلی خیلی هم خوب است . از آن متاع هایی است که کهنه نمی شوند و هر بار تازگی بیشتری دارند . کدام متاع ها ؟
با همه ی این تفاسیر ، جهادی را دوست دارم .
پ.ن 5 : اساساً بزرگان همیشه گفته اند و یحتمل باز هم می گویند که خواب ، صحت و سقمش زیر سوال است و بر آن تکیه نتوان کرد .
چند خطی را که نوشتم ، بگذارید به حساب ذهن و الکن و عادت کردن به زدن حرف های رو هوایی و چند چیز دیگر !
پ.ن 6 : با مشاهده ی وضع موجود ، شاید در آینده از چیزی شبیه پ.پ.ن رو نمایی کردم !
