اثر هنری

گوسفند و موشک ، اثر مرحوم عاملی !

پارسال اوایل اسفند بود که دلم برای جهادی پرپر می زد. امسال یکی - دو هفته اومده این ورتر !

جهادیزاسیون

تلاش و عزم چندین روزه ام جواب داد و متن زیر پس از بارها باز کردن ویرایشگر متن وبلاگ و بستن آن به منصه ظهور رسید !

روزهای بعد از جهادی روزهای سختی است. تطبیق دادن زندگی های جهادی گونه و اسلامی با وضعیت کنونی جامعه شاید برای افراد بسته به تاثیر پذیری آنها از محیط اردو ، به لحظه ، دقیقه ، ساعت و یا روز و هفته و ماه هم بکشد. یعنی می شود کسی پیدا شود که جهادی زندگی اش را تغییر دهد و خطی که در جهادی گرفته بود را تا ایستگاه سلامتی بعدی اش (ماه مبارک، ماه محرم، اعتکاف، جهادی ، زیارت ها و ...) رها نکرده و رها نکند ! از آن طرف هم ولو اندک، اما هستند مثل من که با خوردن هوای دیارشان به کله شان همه چیز را از یاد می برند. عرضم این بود که سخت است خلاصه ... شاهد مثالش هم اینجا و آنجا و اونجا ! و قس علی هذا ...

[caption id="attachment_612" align="aligncenter" width="547"] عکاس : ندارد ![/caption]

فراموش نشوند: پیرمرد،تاکسی شب،تاکسی صبح

خدا

خدا را در آسمان ها می بینند.

من در آسمان ها رفته ام

اما خدا در ته چاه بیشتر بود !

خداحافظ رفیق ...

بغضم در آغوش او ترکید.
نگاه زیبایش را از من دریغ نکرد و
گفت : خداحافظ رفیق !

جنازه

یک ربع مانده بود به هشت. چرت های 5 دقیقه ای شروع شده بود. این مساله ذهنم را به طور جدی درگیر خودش کرده بود که خداوند چطور می خواهد ظرف مدت پانزده دقیقه، یک جنازه را به یک دانشجوی حاضر و آماده تبدیل کند !

علت جنازه بودن فرد مورد نظر ، دیر خوابیدن، کسالت ناشی از سرمای زمستانه بهار و مصرف داروهای خواب آورد! و... می باشد.

چه جوری اش مهم نیست ... تبدیل کرد !

بعد از آن موضوع دیگری ذهنم را به طور جدی تر به خودش مشغول کرد و آن این بود که خداوند چطور می خواهد جنازه ای که اکنون یک دانشجو است را یک ساعت و نیم سر کلاس خاکشناسی بنشاند ؟!

چه جوری اش مهم نیست ... نشاند !

و ذخیره ی دستمال های کاغذی ام به انتهایش نزدیک می شود. به طور متوسط هر پنج دقیقه ، یک دستمال از حیز انتفاع می افتد.

و من در فکر زرشک های رومه ام

و هیات امشب

و البته چهار امتحان این هفته و هفته آینده ...

پ.ن: مانده ام چطور می توانم نوشته های دو هفته پیشم را به مرور روی وبلاگ قرار بدهم !

رنج نامه

این روزهایی که بهار زیبایی هایش را به نمایش گذاشته ، در پیچ و خم دار و درخت های فراوان دانشکده کشاورزی قدم زنان در پی راه چاره ای برای فرار از بن بستی که در آن گرفتارم ، هستم. چپ و راست و بالا و پایین دانشگاه را متر می کنم. زیر باران و تگرگ مثل موش آبکشیده و با جوراب های خیس و پاچه های گلی ، رسماً حکم این جوانک های دپرس و افسرده را بازی می کنم. خیال می کنند عاشق شده ام !

خبرهایی است در دلم. نتوانستم مثل سال پیش ، بعد از جهادی خودم را با فضای دانشگاه تطبیق بدهم ! مقاومت خوبی از خودم به جای گذاشته ام. ارزش هایم کمی دگرگون شده اند. البته چیز زیاد مهمی نیست.

در این وانفسا ، عزیزان دل تاقچه بالا گذاشته اند و وبلاگ هایشان را به روز نمی کنند تا این حس و حال ما را بیشتر تشدید کنند ! به انتظار معجزه ای نشسته اند اما من به انتظار پانزده اردیبهشت ام تا مقدمات هجرت کوچکم را آغاز کنم.

قلمم کند بود ، کند تر شده ... فکری باید کرد.

البته وضعیت خیلی وخیم تر از این حرف هاست. زبان و قلم از بیان آن عاجزند !

اقتراح رازدلی - روایت یکم

لبیک به ندایی که خیلی وقت پیش شنیدم !

 موضوع اقتراح:
«اردوی جهادی چه شباهت و تناسبی با فرائض و شعائر اسلامی دارد؟»

ای کاش این سوال به گونه ی دیگری مطرح می شد تا جواب های ناب تری برای آن مطرح گردد. بهتر آن بود که پرسیده می شد : "آیا جهادی شباهت و تناسبی با فرائض و شعائر اسلامی دارد ؟" که این سوال دامنه پاسخ ها را افزایش می داد و هوشمندانه تر می بود اگر می بود. لذا حقیر به پرسش خویش جواب خواهم داد تا هم احسن انتخاب شده باشد و هم پرسش اول را در دل خود داشته باشد!

"آیا جهادی شباهت و تناسبی با فرائض و شعائر اسلامی دارد ؟"

پاسخ این سوال از دو حالت خارج نیست. یا دارد ، یا ندارد.

اگر نداشته باشد ، خود دو حالت است : یکم این که بالفطره چنین چیزی درون آن نباشد و دوم آن است که می تواند داشته باشد ولی تا به امروز نداشته است؛ که همین بر دو قسم است و از آن دو قسم اند اینان : نخواسته است و یا نتوانسته است داشته باشد که این مقوله استثنائاً به سه دسته است : اول یا دستان پنهانی در پس پرده نگذاشته اند این امر محقق شود. دوم افراد تصمیم گیرنده و راس کارِ این حرکت، حاذق نبوده اند و سوم خواست خدای متعال بر آن بوده و "ید الله فوق ایدیهم...". که هر کدام به بخش های مختلفی مشتق می شوند که توضیح مبسوطشان مجال و مقال دیگری می طلبد. اما جهت استغنای مبحث، دلیل سیم شرح و بسط داده می شود که یحتمل، آن، نسبت به دوتای دیگر متقن است. و همان خود سه تاست : یا خداوند -جل و اعلی- خواست خود را خواست مردم قرار داده و مردم آن را نخواهند؛ یا اصلاً و به هیچ وجه من الوجوه رضایت حضرتش بر این امر نیست؛ و یا نعوذ باا... خدای متعال اشتباه می کنند ! که خودِ "نعوذ باا..." بر دو شق است : اینکه خداوند بر اشتباه خویش عالم است و اگر "نعوذباا... مذکور" بر فرض محال صحیح باشد، به قطع چنین است ! و یا اینکه العیاذباا... پروردگار بر تصمیم غلط خویش جاهل است که گفتیم اینطور نیست. و اگر خداوند بر عیب تصمیم خود عالم باشد، با توجه به شناختی که از جناب عز و جلش داریم، اشتباه خویش را هر چه سریع تر اصلاح کرده و بر آن پا فشاری نمی کند.

لذا چنین نتیجه می شود که حرکت های جهادی اگر در گذشته ، شباهت و تناسبی با فرائض و شعائر اسلامی نداشته باشند، امروز به فضل الهی، هم شباهت دارند هم تناسب و این بحث تمام است! حالا اینکه دیگر چه شباهت هایی موجود است میانشان را بروید پیدا کنید. اصل این مساله بود که حقیر آن را حل و فصل نمودم و عرصه را باز گذاشتم برای دیگران که به بحث و تبال نظر راجع به چند و چون آن بپردازند. یادمان باشد : همه کارها را قرار نیست ما انجام بدهیم.

از سر تقصیرات ما بگذرد و قرار دهدمان در زمره ی عاکفان کویش

والسلام

میان ماه من تا ماه گردون ...

امسال -به اصطلاح- جهادی رفته بودند. تعریف می کرد از اولین تجربه اش و چیزهایی که تا امروز ندیده بود و برایش تازگی و جذابیت داشتند. از جزئیات سفرشان تعریف کرد :

می گفت : منطقه ای که رفته بودند، محروم بود. ولی آن طور که من فهمیدم خیلی بیشتر از یک حسینه ی دوبلکس داشت !  از جمع شصت و اندی نفره شان ، دو سومشان اهل دود و دم بوده اند و مردم روستا گلایه کرده اند ازشان که «چرا در روستا جمع می شوید و سوره دخان می خوانید!» می گفت ، تعدادی بودند در جمعشان که نماز نمی خواندند. صبح ها با موسیقی بی کلام از خواب بیدار می شدند ولی شب ها سوره واقعه هم می خواندند! زمان سال تحویل ، اجازه می گیرند تا آهنگ پخش کنند. مسئولینشان می گویند هر چه می خواهید بگذارید ، فقط صدای زن نباشد ! مذهبی ترهایشان هم می روند تا صحبت های آقا را گوش بدهند. وقتی هم شنید در اردوی ما باید راس ساعت مشخصی از خواب بیدار می شدیم ، اعلام انزجار خود را نسبت به این حرکت مسئولینمان اعلام کرد. هدف از مسافرتشان را با هم بودن رفقا و تازه تر شدن دیدارها عنوان نمود ! نخواستم بیشتر بشنوم . گویا بهشان خوش گذشته بود ، اما نه بیشتر از ما !

یک نکته : این آدم ها اصلا هم بچه ی پایین شهر و چاله میدان نبودند. لا اقل مدرسه شان آن بالاهاست و بیشتر از مدارس ما نداشته باشد، کمتر ندارد. هفته شهدا ندیده هم نبودند. جمع هم کاملاً فارغ التحصیلی بوده و آدم جدیدی را در جمعشان نداشته اند. در یک کلام : مثل ما مفیدی بوده اند !
دو رکعت نماز شکر با معرفتم آرزوست ...

تــــــــــــــــغییر در زندگی !

جهادی باید شروع یک تصمیم باشد.

کمتر شدن ، و به صفر رسیدن شرایط گناه ، هدف بزرگی است ، به قدری که برای آن باید از مال و جان مایه گذاشت. موضوع نزدیک شدن به خداست ، شوخی نیست !

اسیر شرایط بودن ، در بند آداب و رسوم ماندن ، سختی ترک عادت های بد

وقت کم است و کار بسیار

از امروز باید شروع کرد و به فکر بود

احساسات بدون ویرایش روز آخر جهادی

جهادی صحنه ی عمل است.
جهادی به خودی خود، اهل عمل به بار می آورد.
جهادی صحنه ی تکاپو و شور و اشتیاق دینی است.
«تن پرور تر»ها در جهادی بیشتر از همه خجالت می کشند. بیشتر جَو می گیردشان.
در جهادی عادت پرخوابی ترک می شود.
نماز اول وقت و به جماعت هر روز اقامه می شود.
در جهادی چند واحد کار و تلاش حداکثری به بدن اشخاص تزریق می گردد و افراد در فضایی که خیلی وقت ها می توان آن را عاری از گناه نامید ، تنفس می کنند.

جهادی بیدار شدن با هق هق گریه های سحرگاه دیگران است.
جهادی از آن جاهایی است که به واسطه ی آدم های خوب آن ، خیر و برکتی عاید فرد می شود.
جهادی یکی - دو هفته است ؛ اما جوهره ای که در رگ هایمان می دمد ؛ ما را تا ایستگاه سلامتی بعدی می رساند.
جهادی ، یک مانور است. شروع اش سوار اتوبوس شدن و پایانش ، شروعِ عمل به آموخته ها در عرصه ی اصلی است و پیاده شدن از اتوبوسی است که تو را به میدان کارزارت بر می گرداند.
جهادی یک فرصت است.
جهادی سر تا پا حسرت است.
جهادی تصمیم ساز است و نقطه ی پرواز.
جهادی با روزمرگی رابطه ای ندارد.
جهادی ، دل ها را می بَرَد.
 
جهادی نوشته ها تمامی ندارند ...